شعر...(علی جهانیان)

من اعتراف می کنم : « اینجا جهنم است.»

باور کنید هست، فقط فرصتش کم است .

من اعتراف می کنم این لاشه ی غریب

وامانده ای ز قافله ی درد و ماتم است .

این زندگی است یا شبح تازه ای ز مرگ؟!

آخر مگر حکایت دنیا فقط غم است ؟

حوا برای کودک خود نان ندارد، آی ...

این دخترک که روی زمین مانده مریم است.

گندم نخورده است ولی جان هر دومان

آن مرد زخم خورده ی بیمار آدم است!

     ***

ما کودکان ساده ی تقدیرهای شوم

فرصت برای بودنمان قدر یک دم است.

هی راهیان پس از من در این دیار :

من اعتراف می کنم :« اینجا جهنم است.»

                                                           «علی جهانیان»