شعر (علی جهانیان)

  ... نمی توانستم باور کنم؛

                       مردی را که به استناد شناسنامه اش

                                                          در بهار مرده است

                                                               در بهمنی برویانی .

   سکوت کردم

             تمام آن شب را

                                که از زبان من گفتی !

    معصوم پر امید !

    زیبای پر یقین ...

         شاید تنها با دست پر سخاوت خورشید

                                               رویای مانده در ته چاهی

                                                                     عروج خواهد کرد!

          شاید تنها با دست برکت باران

                                              علف

                                                 پیراهن زمخت زمین را

                                                                 از تن به در می کرد!

   اکنون چشمانم

               حدود ساعت ۹ را مومن اند؛

                             و دستانم تمام روز و شب هفته را

                                                                 به رسالت

                                                                        پنج شنبه ها

                                                                                  می اندیشند.

  کیستی؟...

      که دعای مادران در چشمانت

                                         کُر می خورند؛

                                              و صبر پدران در اشکت .

  حالا

    آنقدر عاشقم

                  که تمام دلم را

                               می توانم

                                          یکجا بگریم.

     آنقدر عاشق؛

                 که همبازی ستاره هایت باشم.

      آنقدر عاشق؛

                  که وسواس لکنت کلماتت را بشنوم!

        آنقدر

             که می توانم

                      عاشقت باشم...

                                       (علی جهانیان ۶/۱۱/۸۵)