شعر (علی جهانیان)

ـ- به پرنده ی مهاجر کوچولو - 

« ...خانم سلام. حال شما؟ - من ؟- همان که تا

    دیروز می شد از ته چشمانتان که تا...

    آنسوی کوچه پشت سرم می دوید ؛ دید

    آنقدر عاشقید که ...؛ ولش کن همان که تا

    نامش بر انحنای لبی می سرید در دلتان

    یک شعر می شدم ؛ غزلی بی زمان که تا

     پایان ماجرای تو تسخیر می شدم...!

    تو ناخدای کشتی بی بادبان که تا

     ساحل مرا به جذبه ی چشمت کشانده ای

     ...

     اما نشد گلو و غم استخوان که تا

     می خواستم بگویم از همه زیباتری ؛ ولی

      انگار بغض کهنه بگیرد امان که تا

      امروز دیدمت و دلم میل تازه کرد...

      « می خواهمت عزیزترین آسمان که تا

       پایان این شهاب مرا میهمان کنی »

      و اصطکاک کوچک پلکی ؛ - تکان - که تا

      فریاد چشمهای تو را زندگی کنم

      در آغوشی به وسعت یک کهکشان که تا

       ***

       فنجان شکست ؛ ریخت تمام تو روی میز ...

      « لعنت به من ؛ شکوه ته داستان که تا...

       پرکن دوباره؛ جان خودت بیشتر بریز

       دنیای من نشسته در این استکان که تا...

                                                          ... در این اتاق سرد کمی زندگی کنیم! »

                                                                       (علی جهانیان  ۳۰/۱۱/۱۳۸۵)