شعر (عباس صفاری)

 

لازم نیست دنیا دیده باشد

          همین که تو را خوب ببیند

                         دنیایی را دیده است.

از میلیونها سنگ همرنگ

                  که در بستر رودخانه بر هم می غلتند

فقط سنگی که نگاه ما برآن می افتد

                                           زیبا می شود.

تلفن را بردار

شماره اش را بگیر

         و ماموریت کشف خود را

               در شلوغ ترین ایستگاه شهر

                                      به او واگذار کن.

...

از هزاران زنی که فردا پیاده می شوند از قطار

                                                       یکی زیبا

                                                             و مابقی مسافرند.

تنها ، بی انگیزه ...

تصمیمی برای نوشتن نداشتم ...

تنها می نویسم...

حالا تقریبا ۵۰ ساعته که نخوابیدم... نمی دونم در این ۵۰ ساعت چه کارهایی رو انجام دادم...

نمی دونم بیشتر به چی فکر کردم و چه کارهایی رو انجام دادم...

اما می دونم قرار بود الان موهام مرتب باشه ...که نیست. لباسام تمیز باشه ... که نیست.

خوب انگار یه جورایی زندگی کردم ... زنده بودم...

چند روزیه که (دقیقا از چهارشنبه شب) بدون هیچ تکون خاصی راه میرم ، گاهی به ندرت غذا می خورم، و گاهی می نویسم که همیشه سرنوشت یکسانی دارند...- سطل آشغال -

حالم داره از همه چیز به هم می خوره... تنها دل خوشیم شنیدن چند کلمه یا خوندن چند جمله از کسی بود که می دونستم آرومم می کنه اما به هر دلیل حالا محرومم ازش...

خوب ... انگار حالاها باید زنده بمونم و فکر کنم...

گاهی خودمو توی آینه به زور می شناسم...

فکر

     فکر

           فکر

   الان پشت این حائل چوبی - سیستم کنارم - یه پسر و دختر دارن سر آیندشون با هم جر و بحث می کنن...

ناخودآگاه می خوام بلند شم و به یکیشون بگم :

   خره ... تو از چی خبر داری که الان داری سر ....... گریه می کنی...

یا لااقل اونقدر اعصابم خورد هست که بخاطر آرامشم هم که شده ازشون بخوام سخنرانیشونو واسه خودشون اجرا کنن...

بدجوری احساس بی خودی می کنم...

احساس موجودی مثل اون چیزی که "گرگور" توی "مسخ" کافکا بود...

یه موجود تنها یه موجود ...

یه چیزی که ناگزیر از موجود بودنه...

خیلی وقتا احساس می کنم که آیا کسی ....

اصلا ولش ...

انگار مثل همون موجود چندش آور یا باید کم کم  در انزوای خودم تحلیل برم و یا از دیگران طرد شم که اونوقت دنبال راه دیگه ای بگردم...

روزها بطور وحشتناکی عذاب آورند...

برایم کمی عجیب است که چطور و به ناگاه در یک شب تمام این اوضاع عوض شد...

کسی که دلیل این کاره باید انسان نیرومندی باشه که اینقدر می تونه کسی رو....

دوباره تا شب باید راه برم بنویسم پاره کنم، و دوباره ...

تنهایی این بار عریان تر از همیشه خودش را می نمایاند...

تنهایی که گاهی با آغوش باز او را پذیرفته ام...

دلم می خواد داد بزنم...

- کارشون به دعوا کشید ... دختر داره گریه می کنه و دادخواستشو طوری میگه که مطمئن شه همه دارن می شنون... -

دلم می خواد داد بزنم...

چشمام داره تار میشه ...

انگار به آخر بیداریم رسیدم...

ناخودآگاه حتما به خواب خواهم رفت...

تا چه وقت؟ دیگه مهم نیست...

کاش بالا خزیدن از دیوار و سقف و کز کردن یه گوشه ی تاریک خلوت برام مهیا می شد...

کاش می شد گریه کنم...

کاش..

غزلی از زنده یاد نجمه زارع

کسی که سهم ...

خبر به دور ترین نقطه ی جهان برسد

نخواست او به من خسته _بی گمان_ برسد

شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

چه میکنی اگر او را که خواستی یک عمر

به راحتی کسی از راه ناگهان برسد...

رها کنی برود از دلت جدا بشود

به آنکه دوست ترش داشته ، به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند

خبر به دور ترین نقطه ی جهان برسد

گلا یه ای نکنی بغض خویش را بخوری

که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که... نه ! نفرین نمیکنم ... نکند

به او که عاشق او بوده ام زیان برسد

خدا کندفقط این عشق از سرم برود

خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

شعر (علی جهانیان)

یعنی که قطب های جهان می خورد به هم ؟!

... یا پلک های روشنتان می خورد به هم؟

تقدیر با حضور تو بی شک تصادفی است

آمار و احتمال جهان  می خورد به هم.

آنجا که نام توست دلیل رسیدنم؛

تردید کار وقت و زمان  می خورد به هم

در چشم توست شهوت صد رود پر خروش

قانون عشوه های زنان می خورد به هم

تصنیف مقدم تو درختان سروده اند

آنجا که برگ برگ خزان می خورد به هم

مانند کودکی همه ام گوش می شوم

لب های تو که با هیجان می خورد به هم

کنکاش پر حرارتشان اتفاق نیست

وقتی دو دست سرد جوان می خورد به هم

...

این بار هم نشد که بگویم ... - صدای مرگ -

دستان در که ناله کنان می خورد به هم.

                                   (علی جهانیان        ۲۷/۳/۸۶)

شعر (علی جهانیان)

دوباره بوی تو دار د هوای آبادی

شکسته گرچه صدایت نیای آبادی

هنوز فرصت صد شانه باز می جوید

برای دل دل باران هوای آبادی

هنوز طعم گس نارسیده می دادند

یلان جنگ و جنون؛ بچه های آبادی

که دست شوم تبر بر زمین فرود آمد

و دشت واقعه شد کربلای آبادی

شکست پشت بلندت و درد جاری شد

ز پانصد و نود و هشت جای آبادی

و از تمام زمین بانگ مرگ بر می خواست

ز پانصد و نود و هشت نای آبادی

که پانصد و نود و هشت مین سر در خاک

که پانصد و نود و هشت پای آبادی

و نخلهای بلند شهامتت گم شد

کسی نگفته چرا؟ در کجای آبادی؟

«تمام شد؟» ؛ نه هنوز ابتدای ویرانی است

درون خانه بمان کد خدای آبادی.

                                           (علی جهانیان   ۰۲/۲/۱۳۸۶)

شعر ( علی جهانیان )

به همراه عزیزم «شهیر کنعانی»

و مست مست خودش را به کوچه ول می کرد

و  هر  چه  فحش  بلد   بود  بار   دل  می کرد.

جنون  حکایت  مردی  که   روز   و   شبها   را

برای   داشتنت    با    خدا    دوئل   می کرد.

                                                (علی جهانیان ۱۳/۰۲/۸۶)

خدانگهدار

...

نیستم.

نمی دونم تا کی ولی ...

       احتمالا تا وقتی به خودم بیام .

                                                 (خدانگهدار)

سال نو ...

سلام به همراهان همیشگی

اینبار هم دلیل نوشتنم اجباریست لذت بخش که همواره دلیل بی چون و چرای هر کارم است.

نمی دونم ازچی بنویسم

امیدوار سالی سرشار از هرآنچه خوبست برایتان

تنها این شعر از بامداد در ذهنم می گذرد:

---

مجال

بی رحمانه اندک بود و

واقعه

سخت

نا منتظر.

از بهار

حظ تماشایی نچشیدیم،

که قفس

باغ را پژمرده می کند.

از آفتاب و نفس

چنان بریده خواهم شد

که لب از بوسهء نا سیراب.

برهنه

بگو برهنه به خاک ام کنند

سراپا برهنه

بدان گونه که عشق را نماز می بریم، ـ

که بی شایبه ی حجابی

با خاک

عاشقانه

در آمیختن می خواهم ...

                                               احمد شاملو

شعر (علی جهانیان)

دوباره بوی جنون؛ بوی خون؛ بوی خوش تن

و پیچکِ سُرِ دستی به دور ماهیِ یک زن

صعود الکل و دود از وجود مرده ی یک مرد

و اصطکاک لب و لب ؛ و التماس تن و تن

عرق؛ شقیقه؛ نفس؛ تب؛ عطش؛ تکان و تعفن

و ضجه های زنی زیر خشم تیغه ی آهن

نفس نفس و گلوئی که از ترانه تهی شد

به زیر لرزش دستی به شکل دست تو و من

        *****

...و کشف لاشه ی یک زن درون کوچه ی بن بست

حدود یازده صبح ؛ درست پنجم بهمن

                                             ( علی جهانیان     ۱۲/۱۲/۸۵ )

شعر (علی جهانیان)

من چندمین مسلول بند سرنوشتم ؟

وحشی ترین صید کمند سرنوشتم

دارد خدا بر ریش من می خندد اما ...

مبهوت محض نیشخند سرنوشتم .

دیوار ما کوتاست این هم از خدا که

هم می زند در چای قند سرنوشتم

این زندگی مانند جان کندن غریب است

در اضطراب چون و چند سرنوشتم

یک اتفاق ساده در فکر رسیدن

دارد می افتد از بلند سرنوشتم

ای کاش می شد بار دیگر سربگیرد

کرمان برای شاه زند سرنوشتم

هردم بگوئید این بهانه ست آن بهانه ست

دیوانه ی اخلاق گند سرنوشتم

انگار از اول به من حبس ابد خورد

من چندمین مسلول بند سرنوشتم ؟!

                                            ( علی جهانیان      ۱۴/۱۲/۸۵)

شعر (علی جهانیان)

من از خاک آئینه؛ از شهر آهم

که گم گشته در آسمان قرص ماهم

شب و روز فکر توام در خیالم ...

تو در شهر ماهی؛ من از شهر آهم

بدون تو اینجا دلم بی شکیب است

و حالم بدک نیست هی رو به راهم

غزل هست اینجا همین مانده اما

برای من خسته از غم پناهم

ولی راستی هیچ در خاطرت هست

چه شبها ز یاد تو پر شد نگاهم

منم من؛ همان کودک هشت ساله

که می خواستم سهم خود را بخواهم

      *****

فقط اشتباهم همین بی صدایی است

همین بی صدایی است تنها گناهم

                                           ( علی جهانیان ۳۱/۴/۸۲ )

شعر (علی جهانیان)

ـ- به پرنده ی مهاجر کوچولو - 

« ...خانم سلام. حال شما؟ - من ؟- همان که تا

    دیروز می شد از ته چشمانتان که تا...

    آنسوی کوچه پشت سرم می دوید ؛ دید

    آنقدر عاشقید که ...؛ ولش کن همان که تا

    نامش بر انحنای لبی می سرید در دلتان

    یک شعر می شدم ؛ غزلی بی زمان که تا

     پایان ماجرای تو تسخیر می شدم...!

    تو ناخدای کشتی بی بادبان که تا

     ساحل مرا به جذبه ی چشمت کشانده ای

     ...

     اما نشد گلو و غم استخوان که تا

     می خواستم بگویم از همه زیباتری ؛ ولی

      انگار بغض کهنه بگیرد امان که تا

      امروز دیدمت و دلم میل تازه کرد...

      « می خواهمت عزیزترین آسمان که تا

       پایان این شهاب مرا میهمان کنی »

      و اصطکاک کوچک پلکی ؛ - تکان - که تا

      فریاد چشمهای تو را زندگی کنم

      در آغوشی به وسعت یک کهکشان که تا

       ***

       فنجان شکست ؛ ریخت تمام تو روی میز ...

      « لعنت به من ؛ شکوه ته داستان که تا...

       پرکن دوباره؛ جان خودت بیشتر بریز

       دنیای من نشسته در این استکان که تا...

                                                          ... در این اتاق سرد کمی زندگی کنیم! »

                                                                       (علی جهانیان  ۳۰/۱۱/۱۳۸۵)