« و رسالت من این خواهد بود ...

                      تا دو استکان چایی داغ را

                                  از میان دویست جنگ خونین

                                                       به سلامت بگذرانم »

                                                            (حسین پناهی)

اینبار بهانه ای برای نوشتن نداشتم اما با خواندن این جملات که یکی از دوستان برایم فرستاد نتوانستم ننویسم اگر چه همیشه منتظر تکانی برای نوشتنم.

در روزهایی که شاید آنقدر بهانه دارم که سرگردان از میانشان میگذرم و تنها با نگاهی کوچک آهی بلند بر میکشم عجیب است که باز هم به دنبال بهانه ام.

روزهایی که تنهایی را لمس میکنم.

با او حرف میزنم و راه میروم...

با او میخوابم و با او بیداری را جشن میگیرم...

خوب احساسش میکنم.

در آغوشش میکشم تا شاید با او بتوانم بمانم...

در آغوشش میکشم تا شاید با او بتوانم بمیرم...

آنقدر به دنبالش دویده ام که آسانتر از زندگی از دستم نرود...

نمیدانم...

یاد نگرفته ام که خوشیهای بزرگم را به پای دردهای کوچکم له نکنم اما میفهمم که گاهی دردهای کوچک بهانه های بزرگ ادامه اند...

حالا میتوانم به جرات بگویم تنهایم و نگاهم را به بالا بیاندازم بی آنکه انبوه ستارگان حسرت بر دلم بنهند.

تنهایی

باید ماند و دید به کجایم میبرد و تا کجا

باید ماند و دید..

شاید روزی دوباره دستهایم را بگیرد...

شاید

بدرود