به وارثان کهریزک
دنیا نشسته بود...
آرام و پر شکیب انگار دغدغه ی روز و شب نداشت.
انگار وسوسه ی روشن بهار
یا جنبش مکرر هفت آسمان نبود.
باور نمی کنید...
دنیا
درون ویلچرش شعر می سرود.