در این زندان بی روزن  غریبم

در این تاریکی روشن غریبم

درختم ، داربستم روستایی است

میان دود و تیر آهن غریبم

وطن را بر تنم پوشیدم ، اما

در این آلوده پیراهن غریبم

درون این لباس پاره پاره

کنار پاره های تن غریبم

 غم از مردن ندارم ، دردم این است

که حتی وقت جان دادن غریبم

مرا دریاب ای تنها ترین یار

که من در خانه دشمن غریبم

مرا با زادگاهم آشنا کن

تو آنجا آشنایی من غریبم

                                (شهیر کنعانی نیمه شب   13 / 1 / 82)