... راه می روم 

        می نشینم...

               می روم ...

انتظار آمدنت تمام ناشدنی است

                                  و حماقت من؛

                                آدامس را تف می کنم.

برگهای زرد زیر پایت سر می خورند

                       و آفتاب روحم را می جود.

آسمان را به آبی شلوار جینت پیوست می کنم.

:«تقصیر از تو نیست‌

     مادرت به جای نذری و "چهارقُل" باید بزرگت می کرد.

   ***

خیابان بی تاب توست

       دست عفت را رها می کنی

              چشمانت با تمام خیابان چت می کند

    و عادت ماهیانه ات را

                       مردان شهر

                                 سیاه می پوشند.

کبریت می کشم؛

      « چشمت روشن،

                         تمام کوچه بوی ادکلن تو را مزمزه می کند.

... و من       

        هنوز

              به عادت سالیانه ام

                  تمام شهریور را زیر نیشخند چشمان شهر

                                                                    می رقصم.

و تو

   جشن همگانی گونه هایت را می آرایی...

چه وسعتی دارد، چادرت ، که اینهمه کثافت را

                                                      تاب می آورد.

...بتکان.

      شبهای شهر از چادرت می چکد و من

                               گلهای پونه ی هفده سالگی را

                                                           بو می کشم.

                               و خاطراتم را

                                                   شعرهایم نشخوار می کنند.

«خودت را گم کرده ای.

                    چشمانت چه جاذبه ایست       

                                                 که مرا

                                                    تا گور

                                                         دنبالت می کشد؟!

                       « گورت را گم کن!

***

پلک بر هم می زنی

                      و کبوتران چشمانت

                                    آسمان را پر می کنند.

          سیگار ته می کشد،

                        و باد چادرت را به بازی می گیرد.

          سیگار را له می کنم

                                   و خودم را ...

         چشمانم زیر پایت پهن می شود ...

                      بر می گردی

                              و انتظارت را

                                            با آدامسی

                                                  آغاز می کنم.

                                                                  (علی جهانیان      ۲۱/۶/۱۳۸۵)