تندباد های جنون در راه است.

بادبان بیندازو از مرگ مترس.

چراکه مرگ هدیه ای است.

پایانی است بر نور، تا دیگر شک نکنیم به انتخاب لباس زرد و آبی.

پایانی است برقضاوت ، تا دیگر نلرزیم در برابر چکش های بی رحم قاضیان.

و ما همه بی گناهیم.

پوچیم، از لالی دنیا.

پوچیم ، چرا که عطش فهمیدنمان را جرعه ای آب یقین سیراب نکرد.

فسرده ایم ، چراکه تاریخ جهان پیرمان کرده است.

وامروز;

لذت سراسر جهان را فرا گرفته است.

واین پاسخی است بر سوال بی پاسخ همیشه ی ما.

التهاب تنهایی مردان را عریانی تصاویر پاسخ گو نیست.

وپیامبران با آن همه کتاب و معجزه، هاج و واج مانده اند.

وفلسفه چون عقرب آتش دیده ، هر دم خودش را می گزد.

ومن در این میانه گم کرده ام خود را در صدایی ناشناس ،که به من می گوید :

" فردا تورا خواهم دید."

                                      (جمشید ابراهیم خانی)        11/5/1385 (کرج)