...
تمام روز سگ دو می زنم تا شب...
پره های دماغم بوی سیگار می دهد!
تمام روز سگ دو میزنم
دنبال گرگی که از من میگریزد.
راست می گفتی:
« آدم نمی شوی!»
تمام « دوستت دارم »ها را
در امن ترین جیبم
قی می کنم؛ تا شب...
« مستقیم » ؛ « آزادی » ...
را با دویست تومان قدم میزنم!
و کاغذهای سیاه دموکراسی سایبان چشمهایم می شود.
از دور خود را در چشمان دختری
تکثیر می کنم
می رویم...
و با چند هزاری
آزادی را می بلعم!
- روز با چشمان سرخش چادر سیاه می پوشد
سگ زوزه می کشد -
آه...
امشب خاطرات هر شبه را مهمانم...
با آماسهای پتوئی
که جنس تنم را می شناسد.
چیزی در جیبم جا مانده است.
می بلعم؛
« دوستت دارم! »
مقابل آینه
برهنگی
آدمم می کند.
و آرزوی هر روزت را با چشمان نیمه باز به بر می کشی!
« آدم شدم »
و فریب روزم را تکرار می کنم!
چشمم را می بندم؛
ساعت می افتد روی شش
امروز دوباره دموکراسی را بلغور می کنم...
نان شب را
تمام روز سگ دو می زنم تا شب...
می دوم...
و چشمهایم عابران را
رصد می کنم.
تکه هایم در چشمان کسی جا مانده است.
سر می جنبانم؛
نگاهم را پرتاب می کنم؛
رگهایم می جنبد
زنی به دلم می چسبد...
« آدم می شوم »!
و با جوانه های نگاه دیروزی در دست
حوا دست تکان می دهد!
(علی جهانیان ۲۳/۶/۸۵)