زل می زنم ...
و خیابان یکطرفه ی نگاهم را
قدم می زنم ...
صدای تق تق کفشها
شروع شهوت شب را
فریاد می زنند.
زل می زنم ...
و واقعه تکرار می شود.
راه را می روم...
چراغ قرمز چشمها؛
چراغ سبز مرور بستر شب را
اعلام می کنند.
بلیط اکران هر شبه ی عابران
در دستها
به لبخندی هدیه می شوند.
دست در دست
پا به پا
بر شانه های سرد خیابان
انسان تشییع می شود.
زل می زنم ...
و از لابه لای دستهای زنجیری عابران
رد می شوم ...
چشمانم جا پای هر شبه ام را
کشف می کنند.
لبهای سرخ
ـ قابله های مردان آبستن -
عشق را در بسته های کوچک یکروزه
تکثیر می کنند.
فکر می کنم ...
چه اتفاق غریبی است
که تمام خیابان را
دعوت کرده است؟!
...بی هیچ پیغامی
به خدا مومن می شوم.
زل می زنم
و خیابان یکطرفه ی نگاهم را
قدم می زنم.
صدای تق تق کفشها...
دست کودکیم را می گیرم
و با قدمهای کوچکش
غزلهای خسته ی بی تابی ام را
نجوا می کنم.
چشم می بندم
خیابان همچنان
بستر گرم خواهش ها را
در زیر پای مهمانان
می گسترد.
راه می روم ...
و دستهام را در جیبهایم می چرخانم
- زندگی ام را مرور می کنم -
گو شم از آنطرف چیزی را می قاپد:
« آقا ... سلام ... شما ...»
و چراغ قرمز لبهایش را
زل می زنم ...
( علی جهانیان ۱۱/۷/۸۵ )