دیروز DVD اریژینال فیلم سقوط را از یک مغازه در مرکز شهر تهران به قیمت شش‌هزار تومان خریدم. کپی البته ارزان‌تر است چهار هزار تومان. پسر فروشنده وقتی سراغ DVD گرفتم پرسید: جدید؟2004 و 2005؟-خب بله! و به شاگردش گفت جعبه 2005 را بیاور! البته این‌طور که جلد فیلم‌ها نشان می‌داد بیشتر DVD هایی که توی جعبه بودند می‌توانستند هوش از سر پسرهای نوجوان ببرند ولی خب آن وسط‌ها فیلم‌های جدی هم بودند مثلاً Ray و Charlie And The Chocolate Factor ، Melinda and Melinda و Cinderella Man و همین downfall , و vcd فیلم meet the fockers هم توی ویترین بود.فروشنده گفت بدون سانسورش را بدهم؟ که البته معلوم است فیلم با سانسور آدم را عصبی می‌کند.بعد که آمدم خانه دیدم چه جالب این فیلم آخری زیرنویس فارسی هم دارد.
این یک نما از بازار فیلم در جمهوری اسلامی ایران است که آخرین مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی‌اش می‌گوید: توزیع ونمایش فیلم‌هایی که به تبلیغ مکاتبی همچون سکولاریسم، لیبرالیسم، نیهیلیسم یا فمنیسم می‌پردازند و فرهنگ‌های اصیل جوامع شرقی (دینی) را تخریب و تحقیر می‌کنند، فیلم‌هایی که به تلویح یا تصریح، حاکمیت دین در زندگی دنیوی را نفی کرده و نظام‌های غیردینی را برتر از نظام‌های دینی معرفی می‌کنند ممنوع اعلام شده است.
گفتم یک نما چون نماهای دیگری هم هستند.در همین تهران خودمان و البته بسیاری از شهرستان‌ها با قیمتی حدود 500 تومان می‌شود یک هفته هر فیلمی را اجاره کرد.تجربه شخصی‌ام می‌گوید اجاره DVD برای یک هفته در همین تهران 600 تومان است.در شعاع سیصد متری خانه ما مغازه‌هایی هستند که هر چه از عالم موسیقی و سینما بخواهید برایتان فراهم می‌کنند.از فیلم آخرین کنسرت جنیفر لوپز تا آلبوم اخیر شادمهر و گوگوش تا فیلم closer و البته اغلب مشتری‌هایشان هم نوجوان‌هایی هستند که فیلم‌های محبوبشان را راحت و بی‌دردسر تهیه می‌کنند.
اگر تلقی مدیران فرهنگی و غیر فرهنگی جمهوری اسلامی از سینما، تلقی ایدئولوژی زده و سیاسی باشد و بخواهند دایره کوچک قرمزی بکشند و هر چه را بیرون دایره بود ممنوع اعلام کنند چه باک! اقتصاد دنیای سرگرمی هم مثل هر حوزه دیگری بر مدار تقاضای بازار می‌گردد و وقتی این همه تقاضا هست چه کسی می‌خواهد بی‌خیال این سود سرشار شود؟
جامعه آرمانی دیکتاتورهای عصر جدید جامعه‌ای است که نتواند اطلاعات مورد نیازش را بدون عبور از فیلترهای حکومتی به دست بیاورد اما این جامعه در حد همان آرمان باقی می‌ماند.چون و چرایش هم آنقدر بدیهی است که نیاز به تکرار ندارد.فقط تعجب می‌کنم چرا این دور باطل آزمون و خطا در ایران هیچ وقت تمامی ندارد و مدیران ما راه‌های پیش از این رفته و به بن‌بست خورده را برای چندمین بار می‌روند و برمی‌گردند.هر چند آنها هم خودشان دوگانگی دنیای زندگی رسمی و غیر رسمی را قبول کرده‌اند. مثلاً طبق مقررات زندگی رسمی استفاده از تجهیزات ماهواره‌ای ممنوع است ولی در زندگی غیررسمی اتفاق‌های دیگری می‌افتد، روی همه پشت‌بام‌ها از شمال تا جنوب دیش‌های ماهواره نشسته‌اند.با 25 هزارتومان می‌شود از کسالت برنامه‌های رسمی تلویزیون نجات پیدا کرد این که قیمت زیادی نیست؟