او که از شاخص ترین و محبوبترین چهره های فرهنگ کوچه و بازار بود، پس از پیروزی انقلاب اسلامی از اجرای برنامه در داخل ایران منع شد و تنها یکبار در سالهای اخیر اجازه یافت تا در تهران به روی صحنه برود و آواز بخواند.

آغاسی واپسین سالهای عمر خود را در بیماری و شرایط جسمی وخیمی گذراند. او که اضافه وزن شدیدی داشت، به دلیل ناراحتی پا قادر به حرکت نبود و نمی توانست با فعالیت بدنی از وزن خود بکاهد. به همین سبب، هنگام بازگشت از یکی از سفرهای خود به خارج از ایران، دچار عارضه سکته قلبی و مغزی شد و در سالهای اخیر تنها به کمک صندلی چرخدار حرکت می کرد.

نعمت الله آغاسی در سال 1318 خورشیدی در شهر آبادان در استان خوزستان به دنیا آمد. او که دوران کودکی و نوجوانی را در فقر سپری کرد، به تهران آمد و خوانندگی را در لاله زار، جایی که مرکز بسیاری از سالنهای موسیقی، سینماها و تئاترهای عامه پسند پایتخت بود، آغاز کرد.

فراتر از لاله زار

او تحت تاثیر فرهنگ زادگاه خود، آهنگهای جنوبی را می خواند که اغلب مایه موسیقی عربی داشتند و حتی با ریتمهای تند و شاد نیز، لحن نسبتا محزونی می یافتند.

ترانه های آغاسی همچون "آمنه" و "لب کارون" به شدت محبوبیت یافتند و شیوه مخصوص اجرای او که با رقص بندری و دستمالی که به دست می گرفت همراه بود، در مدتی کوتاه مورد پسند و علاقه تماشاچیان لاله زار قرار گرفت.

اما با آنکه به گفته مهدی ذکائی، سردبیر مجله جوانان چاپ لس آنجلس، عمر هنری خوانندگان "کوچه و بازاری" در همان لاله زار پایان می گرفت، آغاسی این چارچوب را شکست و توانست از لاله زار فراتر برود و شنوندگانی خارج از محدوده مخاطبان همیشگی موسیقی کوچه و بازاری بیابد.

او نخستین خواننده لاله زاری بود که از سد شورای موسیقی گذشت و صدایش از رادیو و تلویزیون ملی ایران پخش شد. او به بازی در فیلمهای سینمایی پرداخت و در کنسرتهای بزرگ و پرجمعیت آواز خواند.

کار موفقیت آغاسی تا جایی رسید که حتی به دربار سلطنتی ایران راه پیدا کرد و در برابر سفرا و میهمانان خارجی به اجرای برنامه پرداخت. چنان که سردبیر مجله جوانان می گوید: "آغاسی در میان خوانندگان کوچه و بازار، مرز دیگری را پشت سر گذاشت."

آقای ذکائی در گفتگو با بی بی سی، رمز موفقیت آغاسی را "سادگی" کارهای او می داند: "آغاسی حرف دل مردم را می زد، حرف دل عاشقان ساده و بی ریای کوچه و بازار را که خیلی کم حرفهایشان را کسی شنیده بود. خیلی ساده حرف می زد، خیلی ساده می خواند و خیلی ساده روی صحنه بود."

مهدی ذکائی یادآوری می کند که آغاسی قادر بود به راحتی با مخاطبانش ارتباط برقرار کند. به نحوی که با گذشتن چند دقیقه از برنامه او و با خواندن نخستین آهنگش، مردم را به روی صحنه می کشید یا خود به میان آنها می رفت. به گفته او، شاید برای نخستین بار بود که خواننده ای با میکروفون به میان مردم می رفت و آهنگ می خواند: "مردم در آواز خواندن او شریک می شدند."

"بازگشت به خلوت"

اما با سقوط نظام سلطنتی و پیروزی اسلامگرایان، آغاسی نتوانست اجرای برنامه های موسیقی را در شهرهای ایران ادامه دهد و داستان موفقیتهای پیاپی او ناتمام ماند.

او چندین بار برای اجرای برنامه به خارج از ایران سفر کرد و کنسرتهایی در شهرهای مختلف اروپا و آمریکا برگزار کرد. از جمله، همراه با دو خواننده "کوچه و بازاری" دیگر، حسین موفق و ایرج مهدیان مجموعه برنامه هایی را با عنوان شبهای لاله زار اجرا کرد.

سرانجام، کمتر از دو سال پیش به مناسبت یکی از اعیاد مذهبی، برای نخستین بار پس از انقلاب اجازه یافت تا به تئاتر پارس در لاله زار، جایی که فعالیت هنری خود را آغاز کرده بود بازگردد و روی صحنه آواز بخواند. به گفته آقای ذکایی: "این برنامه چنان مورد استقبال قرار گرفت که مردم، لاله زار را بستند و همین (استقبال) سبب شد که دوباره جلوی خواندن او را بگیرند و باز او را به همان خلوتی که داشت بازگردانند."

آغاسی از دو ازدواج خود، هفت فرزند و دو نوه داشت که یکی از پسران او، علیرضا، به خوانندگی روی آورده و کمابیش به همان سبک و سیاق پدرش می خواند.