این قلم ها که به خاک افتادند

همه در بند دو خط فریادند

درد، کمبود ورق کاغذ نیست

مطلب این نیست که انشا دادند

آی آقای معلم بنویس

بنویس آینه ها آزادند

تا نخوردی سر خط کش بنویس

بنویس آب به بابا دادند

بنشین دست به سینه که کتاب

دفتر و مدرسه بی بنیادند

این همه قصه نوشتند آخر

باز هم آب به بابا دادند

با همه وسعت این تخته سیاه

آب و بابا همگی بر بادند

                                                                            شهیر کنعانی

گر چه در ظاهر هر پنجره ای لطف و صفااست

پشت این پنجره ها ، زوزه بادی تنهاست

گول چشم تر این پنجره ها رانخورید

اشک شیشه فقط از ترس ظهور سرمااست

ماه و خورشید همه شیشه نوازند ولی

باد تا آخر سرمای زمستان با ماست

بشکن ای پنجره بگذار که بادی بوزد

بیش از این ماندن تو مانع پژواک صدااست

                                                                    شهیر کنعانی