شعر (علی جهانیان)

کجا دلی که بمیرم، کجا دلی که بمانم؟!!!

نه از شب است گریزم، نه از سپیده نشانم

نه پای رفتن از این شهر، نه روی ماندنم اما

به پای چشم تو مردن بهانه های امانم.

شرر زدی به تمام ترانه های شبانه ...

چگونه شکوه نسازم، چگونه از تو نخوانم؟

بیا ببین که به پایت چه بی بهانه شکستم

بیا ببین ز شرارت چه آتشی است به جانم

بساط خانه به دوشی قرین کولی مست است

سر گلایه ندارم ، به هر طرف بدوانم

منم هر آنچه که خواهی، منم هرآنچه که باید

نه این نه آن، نه خود من،هرآنچه نیست من آنم

نه من بهانه ی اشکم ... نه من، ترانه ی خونم ...

که هر شب از دل تنگی به جوی شعر روانم

قسم به وسعت چشمت شبی از این همه شبها

ز حال خویش رها کن ، به انتها برسانم

گریز نیست دلم را ز دست حادثه بی تو...

کجا دلی که بمیرم، کجا دلی که بمانم ؟!!!

                                                      (علی جهانیان ۱۵/۷/۸۱)