درباره من
علاقه مند به شعر و ادبیات... و نیروگاه
با توجه به رشته ی تحصیلی (مهندسی مکانیک نیروگاه دانشگاه صنعت آب و برق تهران) در زمینه های مختلف نیروگاهی علاقه مند پژوهش و یادگیری هستم.
ایمیل:
jahanian4272@gmail.com
ادامه...
شعر (علی جهانیان)
یعنی که قطب های جهان می خورد به هم ؟!
... یا پلک های روشنتان می خورد به هم؟
تقدیر با حضور تو بی شک تصادفی است
آمار و احتمال جهان می خورد به هم.
آنجا که نام توست دلیل رسیدنم؛
تردید کار وقت و زمان می خورد به هم
در چشم توست شهوت صد رود پر خروش
قانون عشوه های زنان می خورد به هم
تصنیف مقدم تو درختان سروده اند
آنجا که برگ برگ خزان می خورد به هم
مانند کودکی همه ام گوش می شوم
لب های تو که با هیجان می خورد به هم
کنکاش پر حرارتشان اتفاق نیست
وقتی دو دست سرد جوان می خورد به هم
...
این بار هم نشد که بگویم ... - صدای مرگ -
دستان در که ناله کنان می خورد به هم.
(علی جهانیان ۲۷/۳/۸۶)
شعر (علی جهانیان)
دوباره بوی تو دار د هوای آبادی
شکسته گرچه صدایت نیای آبادی
هنوز فرصت صد شانه باز می جوید
برای دل دل باران هوای آبادی
هنوز طعم گس نارسیده می دادند
یلان جنگ و جنون؛ بچه های آبادی
که دست شوم تبر بر زمین فرود آمد
و دشت واقعه شد کربلای آبادی
شکست پشت بلندت و درد جاری شد
ز پانصد و نود و هشت جای آبادی
و از تمام زمین بانگ مرگ بر می خواست
ز پانصد و نود و هشت نای آبادی
که پانصد و نود و هشت مین سر در خاک
که پانصد و نود و هشت پای آبادی
و نخلهای بلند شهامتت گم شد
کسی نگفته چرا؟ در کجای آبادی؟
«تمام شد؟» ؛ نه هنوز ابتدای ویرانی است
درون خانه بمان کد خدای آبادی.
(علی جهانیان ۰۲/۲/۱۳۸۶)
شعر ( علی جهانیان )
به همراه عزیزم «شهیر کنعانی»
و مست مست خودش را به کوچه ول می کرد
و هر چه فحش بلد بود بار دل می کرد.
جنون حکایت مردی که روز و شبها را
برای داشتنت با خدا دوئل می کرد.
(علی جهانیان ۱۳/۰۲/۸۶)
شعر (علی جهانیان)
دوباره بوی جنون؛ بوی خون؛ بوی خوش تن
و پیچکِ سُرِ دستی به دور ماهیِ یک زن
صعود الکل و دود از وجود مرده ی یک مرد
و اصطکاک لب و لب ؛ و التماس تن و تن
عرق؛ شقیقه؛ نفس؛ تب؛ عطش؛ تکان و تعفن
و ضجه های زنی زیر خشم تیغه ی آهن
نفس نفس و گلوئی که از ترانه تهی شد
به زیر لرزش دستی به شکل دست تو و من
*****
...و کشف لاشه ی یک زن درون کوچه ی بن بست
حدود یازده صبح ؛ درست پنجم بهمن
( علی جهانیان ۱۲/۱۲/۸۵ )
شعر (علی جهانیان)
من چندمین مسلول بند سرنوشتم ؟
وحشی ترین صید کمند سرنوشتم
دارد خدا بر ریش من می خندد اما ...
مبهوت محض نیشخند سرنوشتم .
دیوار ما کوتاست این هم از خدا که
هم می زند در چای قند سرنوشتم
این زندگی مانند جان کندن غریب است
در اضطراب چون و چند سرنوشتم
یک اتفاق ساده در فکر رسیدن
دارد می افتد از بلند سرنوشتم
ای کاش می شد بار دیگر سربگیرد
کرمان برای شاه زند سرنوشتم
هردم بگوئید این بهانه ست آن بهانه ست
دیوانه ی اخلاق گند سرنوشتم
انگار از اول به من حبس ابد خورد
من چندمین مسلول بند سرنوشتم ؟!
( علی جهانیان ۱۴/۱۲/۸۵)
شعر (علی جهانیان)
من از خاک آئینه؛ از شهر آهم
که گم گشته در آسمان قرص ماهم
شب و روز فکر توام در خیالم ...
تو در شهر ماهی؛ من از شهر آهم
بدون تو اینجا دلم بی شکیب است
و حالم بدک نیست هی رو به راهم
غزل هست اینجا همین مانده اما
برای من خسته از غم پناهم
ولی راستی هیچ در خاطرت هست
چه شبها ز یاد تو پر شد نگاهم
منم من؛ همان کودک هشت ساله
که می خواستم سهم خود را بخواهم
*****
فقط اشتباهم همین بی صدایی است
همین بی صدایی است تنها گناهم
( علی جهانیان ۳۱/۴/۸۲ )
شعر (علی جهانیان)
ـ- به پرنده ی مهاجر کوچولو -
« ...خانم سلام. حال شما؟ - من ؟- همان که تا
دیروز می شد از ته چشمانتان که تا...
آنسوی کوچه پشت سرم می دوید ؛ دید
آنقدر عاشقید که ...؛ ولش کن همان که تا
نامش بر انحنای لبی می سرید در دلتان
یک شعر می شدم ؛ غزلی بی زمان که تا
پایان ماجرای تو تسخیر می شدم...!
تو ناخدای کشتی بی بادبان که تا
ساحل مرا به جذبه ی چشمت کشانده ای
...
اما نشد گلو و غم استخوان که تا
می خواستم بگویم از همه زیباتری ؛ ولی
انگار بغض کهنه بگیرد امان که تا
امروز دیدمت و دلم میل تازه کرد...
« می خواهمت عزیزترین آسمان که تا
پایان این شهاب مرا میهمان کنی »
و اصطکاک کوچک پلکی ؛ - تکان - که تا
فریاد چشمهای تو را زندگی کنم
در آغوشی به وسعت یک کهکشان که تا
***
فنجان شکست ؛ ریخت تمام تو روی میز ...
« لعنت به من ؛ شکوه ته داستان که تا...
پرکن دوباره؛ جان خودت بیشتر بریز
دنیای من نشسته در این استکان که تا...
... در این اتاق سرد کمی زندگی کنیم! »
(علی جهانیان ۳۰/۱۱/۱۳۸۵)
شعر ( علی جهانیان )
می رفتی و آسمان نگاهم می کرد
انگار همه جهان نگاهم می کرد
من ماندم و میز و ولع یک سیگار...
چای ته استکان نگاهم می کرد .
( علی جهانیان ۲۱/۱۱/۸۵ )
شعر (علی جهانیان)
... نمی توانستم باور کنم؛
مردی را که به استناد شناسنامه اش
در بهار مرده است
در بهمنی برویانی .
سکوت کردم
تمام آن شب را
که از زبان من گفتی !
معصوم پر امید !
زیبای پر یقین ...
شاید تنها با دست پر سخاوت خورشید
رویای مانده در ته چاهی
عروج خواهد کرد!
شاید تنها با دست برکت باران
علف
پیراهن زمخت زمین را
از تن به در می کرد!
اکنون چشمانم
حدود ساعت ۹ را مومن اند؛
و دستانم تمام روز و شب هفته را
به رسالت
پنج شنبه ها
می اندیشند.
کیستی؟...
که دعای مادران در چشمانت
کُر می خورند؛
و صبر پدران در اشکت .
حالا
آنقدر عاشقم
که تمام دلم را
می توانم
یکجا بگریم.
آنقدر عاشق؛
که همبازی ستاره هایت باشم.
آنقدر عاشق؛
که وسواس لکنت کلماتت را بشنوم!
آنقدر
که می توانم
عاشقت باشم...
(علی جهانیان ۶/۱۱/۸۵)
شعر (علی جهانیان)
...
« ... متاسفم باید از اول ... »
تکرار می شود حروف ...
تکثیر می شود کلمات در گوشم.
چند دقیقه پیش روز را با سیگار در فنجان چای کشتم...
و انگار سالهاست که نعش شب را بر دوش می کشم.
***
خطوط عابر بی خاصیت را مهمان سردرگمی پاهایم می کنم...
اصلا کجای این شهر ...
کجای شب؟
فرقی نمی کند.
باید برای نطفه ی نارس عشقم
دنبال نام سنگ گور بگردم...
می گردم ...
می
گر
دم
- سرگیجه های ممتد بی نوسان ـ
قبل از آنکه زنگی دلم را تکان دهد؛
تمام شب را لی لی کردم تا ...
پایم روی خط
تلفن
- هوایم عوض می شود
و دود ریه هایم را می بلعد .
ساعت را نگاه می کنم و خواب عقربه را
فکر می کنم...
باید دستانم را به ضیافت سلامها می بردم
و چشمانم را به جنگ شیرین چشمها
چشمانم را به زمین می دوزم
و دستهایم را در جیبم پنهان می کنم
ای کاش می دانستی
تا مرگ چند بار
حدود ساعت ۹ را خواهم مرد.
ای کاش می دانستم
کجای من ایستاده ام...
***
تکه هایم را لا به لای شب گم می کنم
فردا اگر از قطار جا ماندم
در کوچه متولد می شوم.
ای کاش می دانستم
چند بار زاده خواهم شد؟!
ای کاش می دانستی
کجای تو ایستاده ام.
( علی جهانیان ۲۰/۹/۸۵ )
شعر (علی جهانیان)
... تا دوباره ی زنده گی ؛
زنده به گور چشمانت ...
صور را پلکی اگر بتکانی
عیسی مصلوب دستانت را
زاده می شوم.
اما...
باید ؛ باید
تاب بیاورد یعقوب وار
پیراهنی را ...
شاعر الفاظ شبانه.
نمی توانستم
برزخ سکوت را در خواهش چشمها
به سنگ عاشقانه ی کلمات
صبور بمانم.
***
می میرم در فاصله ی نگاهها ؛
در مسلخ صدا؛ من ...
- آونگ بازیگوش کودک مرگ و زنده گی -
آه اگر می توانستم خود را
از بود و نبود؛
از ازدحام و سکوت
تمیزی یابم.
- در برزخی که خدا توئی -
***
صدای پای مرگ را
- در معرکه ی چشمانت -
برهنه و چشم در چشم
آغوش می گشایم ...
تا دوباره ی زندگی ...
(علی جهانیان ۸/۸/۸۵)