بیتوته

شعر و ادب

بیتوته

شعر و ادب

شعر (علی جهانیان)

 

...

تمام روز سگ دو می زنم تا شب...

                                        پره های دماغم بوی سیگار می دهد!

تمام روز سگ دو میزنم

                       دنبال گرگی که از من میگریزد.

راست می گفتی:

        « آدم نمی شوی!»

تمام « دوستت دارم »ها را

             در امن ترین جیبمنگاه

                                  قی می کنم؛ تا شب...

« مستقیم » ؛ « آزادی » ...

                                 را با دویست تومان قدم میزنم!

    و کاغذهای سیاه دموکراسی سایبان چشمهایم می شود.

    از دور خود را در چشمان دختری

                                               تکثیر می کنم

                                                         می رویم...

                                                           و با چند هزاری

                                                              آزادی را می بلعم!

- روز با چشمان سرخش چادر سیاه می پوشد

                                                          سگ زوزه می کشد -

   آه...

        امشب خاطرات هر شبه را مهمانم...

                                          با آماسهای پتوئی

                                                      که جنس تنم را می شناسد.

چیزی در جیبم جا مانده است.

                               می بلعم؛

                                        « دوستت دارم! »

     مقابل آینه

               برهنگی

                    آدمم می کند.

               و آرزوی هر روزت را با چشمان نیمه باز به بر می کشی!

               « آدم شدم »

                          و فریب روزم را تکرار می کنم!

چشمم را می بندم؛

      ساعت می افتد روی شش

        امروز دوباره دموکراسی را بلغور می کنم...

                                                          نان شب را

تمام روز سگ دو می زنم تا شب...

می دوم...

        و چشمهایم عابران را

                                رصد می کنم.

          تکه هایم در چشمان کسی جا مانده است.

سر می جنبانم؛

                نگاهم را پرتاب می کنم؛

                                    رگهایم می جنبد

                                                 زنی به دلم می چسبد...

                 « آدم می شوم »!

                    و با جوانه های نگاه دیروزی در دست

                                               حوا دست تکان می دهد!  

                                                    (علی جهانیان ۲۳/۶/۸۵)

شعر (جمشید ابراهیم خانی)

 

تندباد های جنون در راه است.

بادبان بیندازو از مرگ مترس.

چراکه مرگ هدیه ای است.

پایانی است بر نور، تا دیگر شک نکنیم به انتخاب لباس زرد و آبی.

پایانی است برقضاوت ، تا دیگر نلرزیم در برابر چکش های بی رحم قاضیان.

و ما همه بی گناهیم.چهره

پوچیم، از لالی دنیا.

پوچیم ، چرا که عطش فهمیدنمان را جرعه ای آب یقین سیراب نکرد.

فسرده ایم ، چراکه تاریخ جهان پیرمان کرده است.

وامروز;

لذت سراسر جهان را فرا گرفته است.

واین پاسخی است بر سوال بی پاسخ همیشه ی ما.

التهاب تنهایی مردان را عریانی تصاویر پاسخ گو نیست.

وپیامبران با آن همه کتاب و معجزه، هاج و واج مانده اند.

وفلسفه چون عقرب آتش دیده ، هر دم خودش را می گزد.

ومن در این میانه گم کرده ام خود را در صدایی ناشناس ،که به من می گوید :

" فردا تورا خواهم دید."

                                      (جمشید ابراهیم خانی)        11/5/1385 (کرج)

شعر (علی جهانیان)

 

... راه می روم 

        می نشینم...

               می روم ...

انتظار آمدنت تمام ناشدنی است

                                  و حماقت من؛

                                آدامس را تف می کنم.

برگهای زرد زیر پایت سر می خورند

                       و آفتاب روحم را می جود.

آسمان را به آبی شلوار جینت پیوست می کنم.

:«تقصیر از تو نیست‌زن

     مادرت به جای نذری و "چهارقُل" باید بزرگت می کرد.

   ***

خیابان بی تاب توست

       دست عفت را رها می کنی

              چشمانت با تمام خیابان چت می کند

    و عادت ماهیانه ات را

                       مردان شهر

                                 سیاه می پوشند.

کبریت می کشم؛

      « چشمت روشن،

                         تمام کوچه بوی ادکلن تو را مزمزه می کند.

... و من       

        هنوز

              به عادت سالیانه ام

                  تمام شهریور را زیر نیشخند چشمان شهر

                                                                    می رقصم.

و تو

   جشن همگانی گونه هایت را می آرایی...

چه وسعتی دارد، چادرت ، که اینهمه کثافت را

                                                      تاب می آورد.

...بتکان.

      شبهای شهر از چادرت می چکد و من

                               گلهای پونه ی هفده سالگی را

                                                           بو می کشم.

                               و خاطراتم را

                                                   شعرهایم نشخوار می کنند.

«خودت را گم کرده ای.

                    چشمانت چه جاذبه ایست       

                                                 که مرا

                                                    تا گور

                                                         دنبالت می کشد؟!

                       « گورت را گم کن!

***

پلک بر هم می زنی

                      و کبوتران چشمانت

                                    آسمان را پر می کنند.

          سیگار ته می کشد،

                        و باد چادرت را به بازی می گیرد.

          سیگار را له می کنم

                                   و خودم را ...

         چشمانم زیر پایت پهن می شود ...

                      بر می گردی

                              و انتظارت را

                                            با آدامسی

                                                  آغاز می کنم.

                                    

                                                                  (علی جهانیان      ۲۱/۶/۱۳۸۵)

شعر (علی جهانیان)

به پیشواز تو می آرم؛ تمام خالی بستر را

تمام شور غزل گفتن تمام دل دل دفتر راخواب

به پیشواز تو می آرم تن تکیده ی بی شرمم

که در تو باز بیارامم شب ترانه ی آخر را

بمیرم از تو و دیگر بار مرا به خویش بمیرانی

بمیرم از تو و برخیزم همین عذاب مکرر را

مرا به خویش بیارایی به هرم پاک نفسهایت

که بر حضور تو بسپارم تب تباهی باور را

تمام خود به تو بسپارم به بی قراری دستانت

مگر که با تو یکی سازم تمام خویش سراسر را

چرا تو عاشق من باشی؟ که خود به پای تو می بازم

سرم؛ لبم؛ تب دستانم؛دلم؛ تنم؛ تن دیگر را

قبول می کنی ام یا نه منی که هیچ ندارم هان؟

منی که هیچ نمی خواهم بجز حضور تو بر سر را

***

شراب و شعر مهیا کن برای بستر خاموشم...

که پیشواز تو می آرم تمام خالی بستر را

                                                (علی جهانیان    ۲۱/۸/۸۲)

 

شعر (شهیر کنعانی)

در این زندان بی روزن  غریبم

 

در این تاریکی روشن غریبم غریب

 

درختم ، داربستم روستایی است

 

میان دود و تیر آهن غریبم

 

وطن را بر تنم پوشیدم ، اما

 

در این آلوده پیراهن غریبم

 

درون این لباس پاره پاره

 

کنار پاره های تن غریبم

 

 غم از مردن ندارم ، دردم این است

 

که حتی وقت جان دادن غریبم

 

مرا دریاب ای تنها ترین یار

 

که من در خانه دشمن غریبم

 

مرا با زادگاهم آشنا کن

 

تو آنجا آشنایی من غریبم

                                (شهیر کنعانی نیمه شب   13 / 1 / 82)

شعری از امیلی دیکنسون - Emily Dickinson

مست و خراب


شراب هرگز نیانداخته ای می چشم
امیلی دیکنسون
از ظرفهای تراشیده از مروارید

که تمام خمهای راین

چنین الکلی به بار نمی آورند


مستم از هوا

خرابم از شبنم

تلو تلو خوران، سراسر روزهای بی پایان تابستان

از میخانه هایی از آبی مذاب


هنگامی که میکده داران زنبورهای مست را

از گل انگشتانه می رانند

و پروانه ها پیمانه های خود را به کناری می نهند

من بیشتر خواهم نوشید


تا فرشتگان مقرب کلاه های برفی خود را بچرخانند

و قدیسان به سوی پنجره ها هجوم برند

تا می خواره کوچکی را ببینند

لمیده بر آفتاب

مشکل...

دوستان عزیز ...

با سلام و عرض تشکر.

باور کنید اگه آپ نمیشم مشکل سیستم پشتیبانیه...

متاسفانه از 3 هفته پیش وبلاگ دچار مشکلی شده که اجازه ویرایش در قسمت مدیریت رو به من نمیده...

خب...

نمیدونم چیکار کنم.

فعلا به پیشنهاد یه دوست خوب که همیشه همراهم بوده این مطلبو زدم که به پای کم لطفی من نزارین.

ضمنا از دوستانی که میتونن در حل این مشکل کمکم کنن خواهش میکنم دریغ نکنن.

ارادتمند شما.

بیتوته