بیتوته

شعر و ادب

بیتوته

شعر و ادب

شعر (روح خدا .م)

 

یک رباعی زیبا از دوست خوبم آقای روح خدا محمدی ...

بقیه ی شعرای این شاعر رو میتونین از وبلاگ آساره زله بخونینروح خدا محمدی

تفنگ 

آن شب که تفنگ خسته شد در مشتم

غلتید به روی ماشه اش انگشتم

چون عاقبت نبرد بی فایده بود

همسنگر بی باک خودم را کشتم

      *****

شعر (صدرا صادقی)

 

چند طرح و کاریکلماتور از دوست عزیزم « صدر«صدرا صادقی»ا صادقی » :

                       ***

هر گاه از دستگاه همایون بیرونم می کنند؛

                                                        دلم شور می زند.

                       ***

این روزها

            حتی کویرها هم

                                   از عطش بیمارند.

                       ***

تنها وقتی عشق می بارد

                                  بند دلم پاره می شود

                                                             و لباسهایت خیس.

                       ***

در پس هر دیوار

                     هزار دیدار

                                 از برای هر دیدار

                                                        هزار دیوار

                       ***

راز آینه با تو چیست؟

                        که در هر دو

                                        یک چیز را می بینم؟راز

                       ***

آنقدر ترک کردم ؛

                    تا معتاد شدم.

                       ***

با باد شانه می زنم گیسوانت را

                              و با رود می بندم!

                                  با شب که میان گیسوانت آشیان دارد

                                                                          چه می توانم کرد؟

                       ***

اگر من نبودم

             هیچ کس به تو سوگند یاد نمی کرد!

                                                      حال تو بگو

                                                               کدام محتاج تریم؟


 

شعر (جمشید ابراهیم خانی)

 

تندباد های جنون در راه است.

بادبان بیندازو از مرگ مترس.

چراکه مرگ هدیه ای است.

پایانی است بر نور، تا دیگر شک نکنیم به انتخاب لباس زرد و آبی.

پایانی است برقضاوت ، تا دیگر نلرزیم در برابر چکش های بی رحم قاضیان.

و ما همه بی گناهیم.چهره

پوچیم، از لالی دنیا.

پوچیم ، چرا که عطش فهمیدنمان را جرعه ای آب یقین سیراب نکرد.

فسرده ایم ، چراکه تاریخ جهان پیرمان کرده است.

وامروز;

لذت سراسر جهان را فرا گرفته است.

واین پاسخی است بر سوال بی پاسخ همیشه ی ما.

التهاب تنهایی مردان را عریانی تصاویر پاسخ گو نیست.

وپیامبران با آن همه کتاب و معجزه، هاج و واج مانده اند.

وفلسفه چون عقرب آتش دیده ، هر دم خودش را می گزد.

ومن در این میانه گم کرده ام خود را در صدایی ناشناس ،که به من می گوید :

" فردا تورا خواهم دید."

                                      (جمشید ابراهیم خانی)        11/5/1385 (کرج)

شعر (شهیر کنعانی)

در این زندان بی روزن  غریبم

 

در این تاریکی روشن غریبم غریب

 

درختم ، داربستم روستایی است

 

میان دود و تیر آهن غریبم

 

وطن را بر تنم پوشیدم ، اما

 

در این آلوده پیراهن غریبم

 

درون این لباس پاره پاره

 

کنار پاره های تن غریبم

 

 غم از مردن ندارم ، دردم این است

 

که حتی وقت جان دادن غریبم

 

مرا دریاب ای تنها ترین یار

 

که من در خانه دشمن غریبم

 

مرا با زادگاهم آشنا کن

 

تو آنجا آشنایی من غریبم

                                (شهیر کنعانی نیمه شب   13 / 1 / 82)

شعر (شهیر کنعانی)

ای معنی گل  از وطن خار برو

 

از بارگه خار ستمکار برو

 

اینجا همه جای آب خون می نوشند

 

از پیش وحوش پست خونخوار برو

 

بگذار که با گشنی خود خوش باشند

 

این طایفه را کنار بگذار برو

 

ما هر دو در اندیشه یک باغچه ایم

 

من ماندنی ام ولی تو اینبار برو

 

من میمیرم ولی تو جای مردن

 

لبخند بزن به چوبه دار برو

 

حیف است که در دست تو خاری برود

 

دست از سر این باغچه بردار برو

 

تصویر سفید و پاک آزادی را

 

در قاب کن و بزن به دیوار برو

 

فریاد بکش بگو که انسان باقی است

آنگاه مرا به خاک بسپار برو

      (شهیر کنعانی اسفند ۸۲)

چند کار کوتاه از مهدی قدیری

۱

منتظر .

حراج می کنم ثانیه هایم را

                                  تا شاید نگاه بخرم

                                                          از دکان چشمانت.

ای کاش می دانستم

                              رفته ای

                                          یا

                                               هنوز نیامده ای.

                                                                                     دی ۸۴

 

۲

زندگی زشت تر از آن است که

                                           با نقاب بهار زیبا

   وتلخ تر از آن است که

                                           با لبخند تو شیرین شود.

شکوفه بزن

                   بخند ...

                                      می خواهم بمیرم.

                                                                                           آذز ۸۴

۳

با تو

      باران تند را به چتر دعوت نمی کنم.

                                                      عشق

                                                               خود سرپناهی ست.

                                                                                          دی ۸۴

 

۴

در تو زیستن

                  بی تو مردن ...

                                       فرقی نمی کند

                                                             "خویش" را نمی بینم.

                                                                                     دی ۸۴

 

۵

با هزار لبخند شیرین هم

                                  به بالایت نمی رسم

                                                              "برج زهر مار"!

                                                                                    آذر ۸۴

 

۶

خواب.

گل ها

          پژمرده روی میز

                              ساعت دیواری

                                                  عبور کرده بی خیال

                                                                           از ساعت قرار.

                                                                          می دانم

                                                                                    دیگر دیر شده ...

                                                                                         دی ۸۴

 

۷

(به علیرضا فارسانی)

گلدان

       کنار

             باغچه،

                       حسرت به "دوستی"

                                                  رشک بر "تنهایی" .

                                                                            بهمن ۸۴

۸

مهمانی خوبی بود.

                         اتفاقی نیفتاد.

                                          همه رفتند.

                                                                           بهمن ۸۴

 

۹

(به علیرضا فارسانی)

نه!

    خبری نیست!!

                       زمان آبستن تکرار است...

                                    و قلب

                                             بیهوده شتاب می گیرد.

زندگی

         حادثه ای ناگزیر

و مرگ

         اتفاق ناچیزی ست.

         گویی

                         هیچ گاه

                                            هیچ کجا

                                                         هیچ خبری نبوده.

                                                                          ۱۸/بهمن/۸۴

                                                                             خاناپشتان

 

۱۰

وای بر جنگل

                   وقتی جنگلبان - مست -

                                                       کبریت روشن می کند.

                                                                       ۱/ اردیبهشت/۸۵

 

                     

 

 

شعر (شهیر کنعانی)

دستهای باد پشت پرده است سایه

 صحنه بیداد  پشت پرده است

هر کجا خانه خرابی یافتی

یک نفر آباد پشت پرده است

روز خاموشی به پایان می رسد

 مسلخ  فریاد پشت پرده است

بی گنه ، بر دار ، بی پروا  بگو

مجرم آزاد پشت پرده است

پیش چشمان تو مرده زنده باد

زنده مرده باد ، پشت پرده است

قصه شیرین اگر تعریف شد

خسرو و فرهاد پشت پرده است

هر که روی عشق چادر می زند

لخت مادر زاد پشت پرده است

دستهایت را به من بسپار که

دستهای باد پشت پرده است   

 

                            (شهیر کنعانی  12/11/81

شعر (جمشید ابراهیم خانی)

دریا نیز می میرد...

                                                         

(1)darya

ریزش باران بربرگ ها ،

به یادم می آورد ، رازی را که بهار، سالیان دوردرگوشم زمزمه کرد.

 

(2)

نه عاشق شدم درجوانی .

نه بادبادکی ساختم درکودکی.

تنها، زیستن را،درمیان شعرهایم،

به تجربه نشستم.

 

 

(3)

به قله نگاه می کنم.

برف ها برستیغ کوه وغم ها در دلم.

تابستان است ،برف ها آب می شوندوغم هاهم چنان مانده.

به قله نگاه می کنم.

برف ها برستیغ کوه وغم ها دردلم.

 

                                                                  اردی بهشت 1384

 

 

(4)

وباران.

لرزش دستان کدامین کس است ،

که تنگ ماهی مرا ،بی حواس، این سو و آن سو می برد.

 

(5)

سه شنبه صبح.

لرزش دل ودست.

تجربه ی ساده ی عاشقی.

حسی کور،که هنوز به اسارت زنجیرعقل درنیامده است.

                                                                           16/12/1383

(6)

زنده گی چیزبی مزه ای است؛

باید،

آرام آرام مزه شود.

 

(7)

بادبادک درانتظارباد بود ، تاپروازکند.

باران آغازشد.                                        

 

(8)

غزل می سرایم.

چراکه نیستی.

می ترسم بیایی وچشمه ی شعرهایم خشک شود.

 

(9)

درپایان هرجمله،علامت سوالی گذاشتم.

نمی دانستم،روزی نشانه ها، حلقه ی دارم خواهند شد.

دیگر سوال هم نمی کنم.

 

(10)

ماه این شب ها،

نیمی تاریک ونیمی روشن.

هم چون خویشتن، در همیشه ی زنده گی.

 

                                                           خرداد1384

 

(11)

درروزگار سردوسکوت؛

که سازهالال شده اند.

درروزگاریأس ویاس کاغذی؛

که سایه،همراهی رانازمی کند.

درروزگار شک وشب؛

که زنده گان،مرگ راطراحی می کنند.

سازکج کوک شب نوازان درگوشم زمزمه می کند :

"دریا نیزمردنی است."*                                                   خرداد 1384

                                                                     

 

 (12)

لجاجت آسمان ها با من.

لجاجت من بازمین.

سر سختی هایم.

چیزخوبی در این میانه نمی بینم .

                                                                          31/4/1384

 


پی نوشت:

*. برگرفته از شعر "مرثیه برای « ایگناسیو سانچزمخیاس »" ، ترجمه ی احمد شاملو، مجموعه آثار، دفتر دوم ، همچون کوچه ای بی انتها ، انتشارات نگاه، چاپ ششم، 1382

 

شعر ( سید یاسین محمدی)

شعری از وبلاگ « در پای صلیبی کج »

سگ‌پرسه

شرمساری رود

بر هجای نامِ تو

بی‌همهمه

در خواب‌نمای تکرار...

سگ‌پرسه‌ای است

زندگی

آنک که تو نیستی

و در آینه‌ها

بذر خدایی تازه را می‌جویند...

جوانه نمی‌زنم انگار

شرمسارِ رود و

هجای نامِ تو...

سگ‌پرسه‌ی تکرار و

شعرهایی از این دست

همهمه‌ای خواب‌زده

در چشم‌های ناخدایی که منم...

                                            نیمه‌شب ۲۷ مرداد ۱۳۸۴- دراسله آلاشت

شعر (شهیر کنعانی)

از  دلهره تو دل بریدن حیف است

حتی نفسی بی تو کشیدن حیف است

زیبای من آنگونه که تو می خندی

یک سینه برایت ندریدن حیف است

با هر تپشی دلم به من می گوید

بی عشق تو یکبار تپیدن حیف است

بی چیزم و عاشقم ولی ناز تو را

با دادن جانم نخریدن حیف است

ای تازه ترین ، بهار در خنده توست

اما گلی از لب تو چیدن حیف است

شیرینی لبهای تو را باید گفت

طعم دهن تو را چشیدن حیف است

در چشم تو آبروی دنیا جاری است

یک قطره زچشم تو چکیدن حیف است

ذات تو بهشت است ،بهشتی که در آن

یک شعله آتش آفریدن حیف است

تصویر تو از جنس خیال و رؤیا است

بر صورت تو دست کشیدن حیف است

من خسته نمی شوم ،هرچند به تو

سخت است رسیدن ،نرسیدن  حیف است

بگذار که تا ابد بخوابم در تو

از خواب تو یک لحظه پریدن حیف است

 

                                          زمستان 82

شعر (شهیر کنعانی)

با چشمهای تشنه به باران رسیده ام

با بغض های خسته به طوفان رسیده ام

ذهنم پر از حکایت پس کوچه های توست

اما به انتهای خیابان رسیده ام

وقتی که نیستی نفسم را گرفته اند

این غصه های تازه به دوران رسیده ام

بعد از غم تو و غم بابا و آب و خاک

ای خاک بر سرم به غم نان رسیده ام

آری بخند بر لب من چون تو آگهی

نوزاده ام که تازه به پستان رسیده ام

تو در هوای باز رسیدی اگر ،بدان

من در هوای بسته زندان رسیده ام

یک عمر عاشقانه برایت غزل شدم

اینک ببین چگونه به هذیان رسیده ام

ای ابتدای خیس غزلهای عاشقی

آغاز کن مرا که به پایان رسیده ام

                                         شهیر کنعانی

شعر . مهدی قدیری

باد ها می وزد و چون پر کاهیم هنوز...

پی شن ریزه ی افتاده به چاهیم هنوز...

سنگ ها از عطش قعر زمین نعره زدند

این چگونه است به اندازه ی آهیم هنوز ؟

ماه تسخیر شد و سجده بر این قافله برد

ما پی دیدن رخ در دل ماهیم هنوز... !

وای بر ما که پی راه بران می گردیم

وای بر ما که در اندیشه ی شاهیم هنوز...

قرن ها مانده که تصویر زمان پاک شود

"چای و سیگار و نماز" ، بین راهیم هنوز...

 

        ************

با چه رویی سخن از شادی ما می گویید ؟

دستتان خونی و از عدل خدا می گویید؟

چه غلط ها که نکردید پس پرده ی دین

تف به درگاه خدایی که شما می گویید .

                                                              (مهدی قدیری)