درباره من
علاقه مند به شعر و ادبیات... و نیروگاه
با توجه به رشته ی تحصیلی (مهندسی مکانیک نیروگاه دانشگاه صنعت آب و برق تهران) در زمینه های مختلف نیروگاهی علاقه مند پژوهش و یادگیری هستم.
ایمیل:
jahanian4272@gmail.com
ادامه...
داستانک (علی جهانیان)
...
: « ببین آقای محترم ؛ این یه کار کاملا شخصیه ... خواهش میکنم ...»
- : « نمی تونم بی تفاوت باشم ... اگه کسی خوشش بیاد که تموم دنیا رو به گند بکشه ...»
: « چرا قاطی میکنی؟ چه ربطی به این چیزا داره ... اصلا آقا همه ی این چیزا مال خودمه ... دوست دارم...»
- : « مگه خودت تنهائی که هر کاری دوست داری بکنی؟!! یالا بیا پایین. »
:« بیچاره تو اصلا میدونی چطور داری زندگی میکنی؟ اصلا اگه فردا نباشی چه کاری از دنیا لنگ میمونه؟»
- :« این مهم نیست ؛ سعی میکنم پیشرفت کنم تلاش میکنم و سعی میکنم ...»
: « سعی میکنم ... سعی میکنم این حرفا واسه فاطی تمبون نمیشه؛... آقا چقدر پول داری؟ بعد از ۱۰ سال که در جوار وجدانتون سگ دو زدین چی داری ها؟... نه بگو... چی داری؟»
-: « خوب اینا درست ولی همه چی که این نیست ؛ آدم ... »
: « کدوم آدم؟ آره دماغ داری ... دهن داری... و اگر بخوای پیرو اجدادت باشی ... هر دو سال یه اسم واسه سند جنایتت انتخاب می کنی ... اصلا الان می دونی کسی خونه منتظرته یا نه؟ من مطمئنم ...»
- : « هی ... هی ... یواش تر ... اینو دیگه نگو ... اگه توی هیچی شانس نیاوردم زنم نعمت بزرگیه »
: « آخه خره ... قرن ۲۱ شده تو هنوز این چیزا رو بلغور میکنی؟... اصلا به من چه که زنت خوبه یابده ... اصلا شاید بخوای تا ۶۰ سال هر ۲ سال یه بچه پس بندازی... به درک ...؛ راستی اگه باز الکی گیر نمیدی قبل از کارم یه چیزی بگم : اون نعمت بزرگیه - زنتو میگم - ولی همیشه چیزای بزرگ تقسیم میشن ... »
- « خفه شو ... معلوم هست چی میگی؟!!!...»
: « گفتم که... اصلا به من چه من که ۲ دفه بیشتر ندیدمش ؛ شاید داداش نداشتش بوده ...»
مرد با ریشش ور می رود و این پا و آن پا می کند ... دستش را در جیبش می چرخاند ... شیار نوری که به زحمت خود را به درون چپانده خط اریبی روی صورتش می اندازد...
رگ گردنش ورم می کند... دستش را بیرون می آورد ... چیزی در دستش می درخشد ...
چاقو را در گردنش فرو می کند و می افتد ...
*
مرد طناب را از گردنش در می آورد و از صندلی پایین می آید ...
داستانک (علی جهانیان)
- « آدامس؟... صد تومن ... آدامس؟... »
: « نه!... »
- « خواهش میکنم ... همین یکی مونده ... 
بسته ی آدامس را روی زمین می گذارد و دستهایش را جلوی دهانش گرم میکند ...
در پارک تصویر بزرگ صفحه ی نمایش جذبم می کند.
صدای تیر، توپ، موشک ... و انفجار
و تصویر بسته ای از بچه ای زخمی در روی تخت بیمارستان ...
جمعیت دور و برم نفرین می کنند و اسکناسهایشان را با لبخندی در صندوق شیشه ای می اندازند.
بر می گردم ...
دخترک آدامسها را در دستش جا به جا می کند، در حالی که مارک BOSS از بلوز دختری که در تصویر دیده بود در چشمانش جا مانده بود.
(علی جهانیان)
شعر ( علی جهانیان )
زل می زنم ...
و خیابان یکطرفه ی نگاهم را
قدم می زنم ...
صدای تق تق کفشها
شروع شهوت شب را
فریاد می زنند.
زل می زنم ...
و واقعه تکرار می شود.
راه را می روم...
چراغ قرمز چشمها؛
چراغ سبز مرور بستر شب را
اعلام می کنند.
بلیط اکران هر شبه ی عابران
در دستها
به لبخندی هدیه می شوند.
دست در دست
پا به پا
بر شانه های سرد خیابان
انسان تشییع می شود.
زل می زنم ...
و از لابه لای دستهای زنجیری عابران
رد می شوم ...
چشمانم جا پای هر شبه ام را
کشف می کنند.
لبهای سرخ
ـ قابله های مردان آبستن -
عشق را در بسته های کوچک یکروزه
تکثیر می کنند.
فکر می کنم ...
چه اتفاق غریبی است
که تمام خیابان را
دعوت کرده است؟!
...بی هیچ پیغامی
به خدا مومن می شوم.
زل می زنم
و خیابان یکطرفه ی نگاهم را
قدم می زنم.
صدای تق تق کفشها...
دست کودکیم را می گیرم
و با قدمهای کوچکش
غزلهای خسته ی بی تابی ام را
نجوا می کنم.
چشم می بندم
خیابان همچنان
بستر گرم خواهش ها را
در زیر پای مهمانان
می گسترد.
راه می روم ...
و دستهام را در جیبهایم می چرخانم
- زندگی ام را مرور می کنم -
گو شم از آنطرف چیزی را می قاپد:
« آقا ... سلام ... شما ...»
و چراغ قرمز لبهایش را
زل می زنم ...
( علی جهانیان ۱۱/۷/۸۵ )
شعر (علی جهانیان)
فلاش می خورد ...
و دهانت بوی هلو می گیرد.
من اعتراض دارم؛
درختان خود را به زور در کادر چپانده اند.
خوشحال می شوی و لبخندت برای ابد ثبت می شود؛
از رویت کپی می گیرم
چشمهایم را که ببندم
در تاریکخانه
ظهور خواهی کرد.
« خانم ... لطفا ...»
« خانم ... اگر می شود پلک نتکانید »
- به این هوا تازه خو گرفته ام -
***
با چشمانم می دوم ...
و از لای پلکهایت رد می شوم؛
- همیشه از شلوغی نفرت داشتم -
آه می کشی ...
و با لبخندی ماهیها را در آب می کشانی.
آب دستت را می گیرد
و نبضت را می شمارد.
خیابان از تو رد می شود
و بوقها نامت را فریاد می کشند.
و تو ...
با وسواس
غرورت را رژه می روی.
***
رد که می شوند
در حافظه ی آینه شان
مرور می شوی.
دور می شوی ...
و فاصله مان را با درختان می شمارم!
لبانت به چگوارا تکیه می کنند
و بکت زیر بغلت را می گیرد.
و قدمهایت با ریتم جاز کوک می شوند ...
و با فلسفه
لبخند می زنی.
بزرگ می شوی و مهربان
به لطف کتابهایی
که کلماتش را
زیر دندان می جوی.
***
می ایستم ...
۳۰ دقیقه آشنایی را حفظ می کنم
می روی
بی هیچ تردیدی
می نشینم
چشم می بندم و آغاز می شوی ...
برداشت آخر چشمهایم را ...
... سیگار می کشم.
(علی جهانیان ۲۹/۶/۸۵)