بیتوته

شعر و ادب

بیتوته

شعر و ادب

شعر (علی جهانیان)

از دست شما ... دلم به تنگ آمده است .

از این من و ما ...دلم به تنگ آمده است

اینگونه چرا خموش و آرام و صبور

فریاد بیا ...دلم به تنگ آمده است .دل دل ...

من مانده ام و غبار غربت به تنم

آئینه کجا؟! دلم به تنگ آمده است

از لطف دو چشم توست بیهوده مپرس

از من که چرا دلم به تنگ آمده است.

شاعر غزلی به نام چشمت ننوشت

از قافیه ها دلم به تنگ آمده است .

***

اینگونه چرا به شعر خنجر بزنم؟!

از دست خدا ... دلم به تنگ آمده است .

                                              (علی جهانیان    ۱۴/۲/۸۰)

شعر (شاملو)

به چرک می نشیند

                        خنده

به نوار زخم بندی اش ار

                                ببندیشاملو رهایش کن

رهایش کن

               اگر چند

قیلوله ی دیو

                آشفته می شود

 ***

 

چمن است این

چمن است

با لکه های آتش خون گل

بگو چمن است این، تیماج سبز میر غضب نیست

حتا اگر

         دیری است

                        تا بهار

بر این مسلخ

بر نگذشته باشد.

 ***

 

تا خنده ی مجروحت به چرک اندر ننشیند

رهایش کن

چون ما

         رهایش کن!

                

                               (ا.بامداد)

چند کار کوتاه از مهدی قدیری

۱

منتظر .

حراج می کنم ثانیه هایم را

                                  تا شاید نگاه بخرم

                                                          از دکان چشمانت.

ای کاش می دانستم

                              رفته ای

                                          یا

                                               هنوز نیامده ای.

                                                                                     دی ۸۴

 

۲

زندگی زشت تر از آن است که

                                           با نقاب بهار زیبا

   وتلخ تر از آن است که

                                           با لبخند تو شیرین شود.

شکوفه بزن

                   بخند ...

                                      می خواهم بمیرم.

                                                                                           آذز ۸۴

۳

با تو

      باران تند را به چتر دعوت نمی کنم.

                                                      عشق

                                                               خود سرپناهی ست.

                                                                                          دی ۸۴

 

۴

در تو زیستن

                  بی تو مردن ...

                                       فرقی نمی کند

                                                             "خویش" را نمی بینم.

                                                                                     دی ۸۴

 

۵

با هزار لبخند شیرین هم

                                  به بالایت نمی رسم

                                                              "برج زهر مار"!

                                                                                    آذر ۸۴

 

۶

خواب.

گل ها

          پژمرده روی میز

                              ساعت دیواری

                                                  عبور کرده بی خیال

                                                                           از ساعت قرار.

                                                                          می دانم

                                                                                    دیگر دیر شده ...

                                                                                         دی ۸۴

 

۷

(به علیرضا فارسانی)

گلدان

       کنار

             باغچه،

                       حسرت به "دوستی"

                                                  رشک بر "تنهایی" .

                                                                            بهمن ۸۴

۸

مهمانی خوبی بود.

                         اتفاقی نیفتاد.

                                          همه رفتند.

                                                                           بهمن ۸۴

 

۹

(به علیرضا فارسانی)

نه!

    خبری نیست!!

                       زمان آبستن تکرار است...

                                    و قلب

                                             بیهوده شتاب می گیرد.

زندگی

         حادثه ای ناگزیر

و مرگ

         اتفاق ناچیزی ست.

         گویی

                         هیچ گاه

                                            هیچ کجا

                                                         هیچ خبری نبوده.

                                                                          ۱۸/بهمن/۸۴

                                                                             خاناپشتان

 

۱۰

وای بر جنگل

                   وقتی جنگلبان - مست -

                                                       کبریت روشن می کند.

                                                                       ۱/ اردیبهشت/۸۵

 

                     

 

 

هنوز هم ...

« و رسالت من این خواهد بود ...

                      تا دو استکان چایی داغ را

                                  از میان دویست جنگ خونین

                                                       به سلامت بگذرانم »

                                                            (حسین پناهی)تنهایی

اینبار بهانه ای برای نوشتن نداشتم اما با خواندن این جملات که یکی از دوستان برایم فرستاد نتوانستم ننویسم اگر چه همیشه منتظر تکانی برای نوشتنم.

در روزهایی که شاید آنقدر بهانه دارم که سرگردان از میانشان میگذرم و تنها با نگاهی کوچک آهی بلند بر میکشم عجیب است که باز هم به دنبال بهانه ام.

روزهایی که تنهایی را لمس میکنم.

با او حرف میزنم و راه میروم...

با او میخوابم و با او بیداری را جشن میگیرم...

خوب احساسش میکنم.

در آغوشش میکشم تا شاید با او بتوانم بمانم...

در آغوشش میکشم تا شاید با او بتوانم بمیرم...

آنقدر به دنبالش دویده ام که آسانتر از زندگی از دستم نرود...

نمیدانم...

یاد نگرفته ام که خوشیهای بزرگم را به پای دردهای کوچکم له نکنم اما میفهمم که گاهی دردهای کوچک بهانه های بزرگ ادامه اند...

حالا میتوانم به جرات بگویم تنهایم و نگاهم را به بالا بیاندازم بی آنکه انبوه ستارگان حسرت بر دلم بنهند.

تنهایی

باید ماند و دید به کجایم میبرد و تا کجا

باید ماند و دید..

شاید روزی دوباره دستهایم را بگیرد...

شاید

بدرود