بیتوته

شعر و ادب

بیتوته

شعر و ادب

شعر (علی جهانیان)

...

« ... متاسفم باید از اول ... »

   تکرار می شود حروف ...

                     تکثیر می شود کلمات در گوشم.

            چند دقیقه پیش روز را با سیگار در فنجان چای کشتم...

                              و انگار سالهاست که نعش شب را بر دوش می کشم.

        ***

خطوط عابر بی خاصیت را مهمان سردرگمی پاهایم می کنم...

                      اصلا کجای این شهر ...

                                             کجای شب؟

                                                                فرقی نمی کند.

        باید برای نطفه ی نارس عشقمسرگیجه

                                    دنبال نام سنگ گور بگردم...

                می گردم ...

                         می 

                                گر

                                    دم

                                        - سرگیجه های ممتد بی نوسان ـ

                 قبل از آنکه زنگی دلم را تکان دهد؛

                                                             تمام شب را لی لی کردم تا ...

                                   پایم روی خط

                                                    تلفن

                                                          - هوایم عوض می شود

                                                                                  و دود ریه هایم را می بلعد .

            ساعت را نگاه می کنم و خواب عقربه را

                           فکر می کنم...

                             باید دستانم را به ضیافت سلامها می بردم

                                                                 و چشمانم را به جنگ شیرین چشمها

            چشمانم را به زمین می دوزم

                         و دستهایم را در جیبم پنهان می کنم

             ای کاش می دانستی

                              تا مرگ چند بار

                                           حدود ساعت ۹ را خواهم مرد.

               ای کاش می دانستم

                                  کجای من ایستاده ام...

             ***

         تکه هایم را لا به لای شب گم می کنم

                                     فردا اگر از قطار جا ماندم

                                                          در کوچه متولد می شوم.

               ای کاش می دانستم

                                     چند بار زاده خواهم شد؟!

             ای کاش می دانستی

                                          کجای تو ایستاده ام.

 

                                                         ( علی جهانیان    ۲۰/۹/۸۵ )