شعر (علی جهانیان)

فلاش می خورد ...

          و دهانت بوی هلو می گیرد.

  من اعتراض دارم؛

                    درختان خود را به زور در کادر چپانده اند.

   خوشحال می شوی و لبخندت برای ابد ثبت می شود؛

   از رویت کپی می گیرم

                     چشمهایم را که ببندم

                                         در تاریکخانه

                                                 ظهور خواهی کرد.

      « خانم ... لطفا ...»

                               « خانم ... اگر می شود پلک نتکانید »

            - به این هوا تازه خو گرفته ام -

     ***

با چشمانم می دوم ...

                            و از لای پلکهایت رد می شوم؛

                                            - همیشه از شلوغی نفرت داشتم -

آه می کشی ...

       و با لبخندی ماهیها را در آب می کشانی.

   آب دستت را می گیرد

                           و نبضت را می شمارد.

   خیابان از تو رد می شود

                              و بوقها نامت را فریاد می کشند.

     و تو ...

          با وسواس

                  غرورت را رژه می روی.

     ***

  رد که می شوند

            در حافظه ی آینه شان

                                   مرور می شوی.

     دور می شوی ...

           و فاصله مان را با درختان می شمارم!

   لبانت به چگوارا تکیه می کنند

                           و بکت زیر بغلت را می گیرد.

                   و قدمهایت با ریتم جاز کوک می شوند ...

                                                   و با فلسفه

                                                           لبخند می زنی.

    بزرگ می شوی و مهربان

                   به لطف کتابهایی

                              که کلماتش را

                                             زیر دندان می جوی.

     ***

   می ایستم ...

               ۳۰ دقیقه آشنایی را حفظ می کنم

     می روی

              بی هیچ تردیدی

    می نشینم

                  چشم می بندم و آغاز می شوی ...

     برداشت آخر چشمهایم را ...

                                          ... سیگار می کشم.

                                                   (علی جهانیان        ۲۹/۶/۸۵)