دریا نیز می میرد... (جمشید ابراهیم خانی)

(1)

ریزش باران بربرگ ها ،

به یادم می آورد ، رازی را که بهار، سالیان دوردرگوشم زمزمه کرد.

(2)

نه عاشق شدم درجوانی .

نه بادبادکی ساختم درکودکی.

تنها، زیستن را،درمیان شعرهایم،

به تجربه نشستم.

(3)

به قله نگاه می کنم.

برف ها برستیغ کوه وغم ها در دلم.

تابستان است ،برف ها آب می شوندوغم هاهم چنان مانده.

به قله نگاه می کنم.

برف ها برستیغ کوه وغم ها دردلم.

                                                                  اردی بهشت 1384

(4)

وباران.

لرزش دستان کدامین کس است ،

که تنگ ماهی مرا ،بی حواس، این سو و آن سو می برد.

(5)

سه شنبه صبح.

لرزش دل ودست.

تجربه ی ساده ی عاشقی.

حسی کور،که هنوز به اسارت زنجیرعقل درنیامده است.

                                                                           16/12/1383

(6)

زنده گی چیزبی مزه ای است؛

باید،

آرام آرام مزه شود.

(7)

بادبادک درانتظارباد بود ، تاپروازکند.

باران آغازشد.                                        

(8)

غزل می سرایم.

چراکه نیستی.

می ترسم بیایی وچشمه ی شعرهایم خشک شود.

(9)

درپایان هرجمله،علامت سوالی گذاشتم.

نمی دانستم،روزی نشانه ها، حلقه ی دارم خواهند شد.

دیگر سوال هم نمی کنم.

(10)

ماه این شب ها،

نیمی تاریک ونیمی روشن.

هم چون خویشتن، در همیشه ی زنده گی.

                                                           خرداد1384

(11)

درروزگار سردوسکوت؛

که سازهالال شده اند.

درروزگاریأس ویاس کاغذی؛

که سایه،همراهی رانازمی کند.

درروزگار شک وشب؛

که زنده گان،مرگ راطراحی می کنند.

سازکج کوک شب نوازان درگوشم زمزمه می کند :

"دریا نیزمردنی است."^*                                                   خرداد 1384

                                                                       تقدیم به علی قاسمی نژاد

 (12)

لجاجت آسمان ها با من.

لجاجت من بازمین.

سر سختی هایم.

چیزخوبی در این میانه نمی بینم .

                                                                          31/4/1384

---

پی نوشت:

^*. برگرفته از شعر "مرثیه برای « ایگناسیو سانچزمخیاس »" ، ترجمه ی احمد شاملو، مجموعه آثار، دفتر دوم ، همچون کوچه ای بی انتها ، انتشارات نگاه، چاپ ششم، 1382

شعر. کیوان قنبری

                                                                                                                                                           تصویر بزرگتر
با سلام ...
امروز شعرهایی از دوست عزیزم آقای کیوان قنبری را گذاشتم... امیدوارم شما هم مثل من با خوندن اشعارش دل دل خوندن شعر های دیگر ایشونو داشته باشین.
آقای مهندس کیوان قنبری از دوستان دوران دانشگاه و هنوز منه...

« آرشیو »

 من می خرم ،

 بعد ،

 این روزنامه هر روز دو نیمه به شب می رسد

 برای ماندن در زیر پل

 و

 خواندن در کناراُجاق

 اما همواره هر نیمه به آن نیمه ی دیگر فکر می کند

 ماندن

 یا

 خواندن .

 سطرها جلوی مان صف کشیده اند ؛

 به زندان افتاده ایم

 اشتباه نکن ،

 وضع من از تو- که نمی خوانی - بهترنیست 

 می توانی بیایی این اُجاق را با هم بسوزیم .

 تنها آنکه روزنامه می فروشد ،  

 پولش را می برد   ،

 و آنکه خودش را در روزنامه ،

 به هیچ نیمه ای نمی اندیشد .

آخرش هم، همین روزها، شب شیرجه می زند توی این نیمه،

 اجاق ، خاموشُ

 می آیم که با هم یخ بزنیم

 و روزنامه کامل شود ،

، شر بخوابد ،

 تا فردا که بخرد ؟! ...  .

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 
شعرهای دیگری از همین شاعر را از اینجا بخوانید...