درباره من
علاقه مند به شعر و ادبیات... و نیروگاه
با توجه به رشته ی تحصیلی (مهندسی مکانیک نیروگاه دانشگاه صنعت آب و برق تهران) در زمینه های مختلف نیروگاهی علاقه مند پژوهش و یادگیری هستم.
ایمیل:
jahanian4272@gmail.com
ادامه...
شعر ( علی جهانیان )
زل می زنم ...
و خیابان یکطرفه ی نگاهم را
قدم می زنم ...
صدای تق تق کفشها
شروع شهوت شب را
فریاد می زنند.
زل می زنم ...
و واقعه تکرار می شود.
راه را می روم...
چراغ قرمز چشمها؛
چراغ سبز مرور بستر شب را
اعلام می کنند.
بلیط اکران هر شبه ی عابران
در دستها
به لبخندی هدیه می شوند.
دست در دست
پا به پا
بر شانه های سرد خیابان
انسان تشییع می شود.
زل می زنم ...
و از لابه لای دستهای زنجیری عابران
رد می شوم ...
چشمانم جا پای هر شبه ام را
کشف می کنند.
لبهای سرخ
ـ قابله های مردان آبستن -
عشق را در بسته های کوچک یکروزه
تکثیر می کنند.
فکر می کنم ...
چه اتفاق غریبی است
که تمام خیابان را
دعوت کرده است؟!
...بی هیچ پیغامی
به خدا مومن می شوم.
زل می زنم
و خیابان یکطرفه ی نگاهم را
قدم می زنم.
صدای تق تق کفشها...
دست کودکیم را می گیرم
و با قدمهای کوچکش
غزلهای خسته ی بی تابی ام را
نجوا می کنم.
چشم می بندم
خیابان همچنان
بستر گرم خواهش ها را
در زیر پای مهمانان
می گسترد.
راه می روم ...
و دستهام را در جیبهایم می چرخانم
- زندگی ام را مرور می کنم -
گو شم از آنطرف چیزی را می قاپد:
« آقا ... سلام ... شما ...»
و چراغ قرمز لبهایش را
زل می زنم ...
( علی جهانیان ۱۱/۷/۸۵ )
شعر (علی جهانیان)
فلاش می خورد ...
و دهانت بوی هلو می گیرد.
من اعتراض دارم؛
درختان خود را به زور در کادر چپانده اند.
خوشحال می شوی و لبخندت برای ابد ثبت می شود؛
از رویت کپی می گیرم
چشمهایم را که ببندم
در تاریکخانه
ظهور خواهی کرد.
« خانم ... لطفا ...»
« خانم ... اگر می شود پلک نتکانید »
- به این هوا تازه خو گرفته ام -
***
با چشمانم می دوم ...
و از لای پلکهایت رد می شوم؛
- همیشه از شلوغی نفرت داشتم -
آه می کشی ...
و با لبخندی ماهیها را در آب می کشانی.
آب دستت را می گیرد
و نبضت را می شمارد.
خیابان از تو رد می شود
و بوقها نامت را فریاد می کشند.
و تو ...
با وسواس
غرورت را رژه می روی.
***
رد که می شوند
در حافظه ی آینه شان
مرور می شوی.
دور می شوی ...
و فاصله مان را با درختان می شمارم!
لبانت به چگوارا تکیه می کنند
و بکت زیر بغلت را می گیرد.
و قدمهایت با ریتم جاز کوک می شوند ...
و با فلسفه
لبخند می زنی.
بزرگ می شوی و مهربان
به لطف کتابهایی
که کلماتش را
زیر دندان می جوی.
***
می ایستم ...
۳۰ دقیقه آشنایی را حفظ می کنم
می روی
بی هیچ تردیدی
می نشینم
چشم می بندم و آغاز می شوی ...
برداشت آخر چشمهایم را ...
... سیگار می کشم.
(علی جهانیان ۲۹/۶/۸۵)
شعر (علی جهانیان)
...
تمام روز سگ دو می زنم تا شب...
پره های دماغم بوی سیگار می دهد!
تمام روز سگ دو میزنم
دنبال گرگی که از من میگریزد.
راست می گفتی:
« آدم نمی شوی!»
تمام « دوستت دارم »ها را
در امن ترین جیبم
قی می کنم؛ تا شب...
« مستقیم » ؛ « آزادی » ...
را با دویست تومان قدم میزنم!
و کاغذهای سیاه دموکراسی سایبان چشمهایم می شود.
از دور خود را در چشمان دختری
تکثیر می کنم
می رویم...
و با چند هزاری
آزادی را می بلعم!
- روز با چشمان سرخش چادر سیاه می پوشد
سگ زوزه می کشد -
آه...
امشب خاطرات هر شبه را مهمانم...
با آماسهای پتوئی
که جنس تنم را می شناسد.
چیزی در جیبم جا مانده است.
می بلعم؛
« دوستت دارم! »
مقابل آینه
برهنگی
آدمم می کند.
و آرزوی هر روزت را با چشمان نیمه باز به بر می کشی!
« آدم شدم »
و فریب روزم را تکرار می کنم!
چشمم را می بندم؛
ساعت می افتد روی شش
امروز دوباره دموکراسی را بلغور می کنم...
نان شب را
تمام روز سگ دو می زنم تا شب...
می دوم...
و چشمهایم عابران را
رصد می کنم.
تکه هایم در چشمان کسی جا مانده است.
سر می جنبانم؛
نگاهم را پرتاب می کنم؛
رگهایم می جنبد
زنی به دلم می چسبد...
« آدم می شوم »!
و با جوانه های نگاه دیروزی در دست
حوا دست تکان می دهد!
(علی جهانیان ۲۳/۶/۸۵)
شعر (علی جهانیان)
... راه می روم
می نشینم...
می روم ...
انتظار آمدنت تمام ناشدنی است
و حماقت من؛
آدامس را تف می کنم.
برگهای زرد زیر پایت سر می خورند
و آفتاب روحم را می جود.
آسمان را به آبی شلوار جینت پیوست می کنم.
:«تقصیر از تو نیست
مادرت به جای نذری و "چهارقُل" باید بزرگت می کرد.
***
خیابان بی تاب توست
دست عفت را رها می کنی
چشمانت با تمام خیابان چت می کند
و عادت ماهیانه ات را
مردان شهر
سیاه می پوشند.
کبریت می کشم؛
« چشمت روشن،
تمام کوچه بوی ادکلن تو را مزمزه می کند.
... و من
هنوز
به عادت سالیانه ام
تمام شهریور را زیر نیشخند چشمان شهر
می رقصم.
و تو
جشن همگانی گونه هایت را می آرایی...
چه وسعتی دارد، چادرت ، که اینهمه کثافت را
تاب می آورد.
...بتکان.
شبهای شهر از چادرت می چکد و من
گلهای پونه ی هفده سالگی را
بو می کشم.
و خاطراتم را
شعرهایم نشخوار می کنند.
«خودت را گم کرده ای.
چشمانت چه جاذبه ایست
که مرا
تا گور
دنبالت می کشد؟!
« گورت را گم کن!
***
پلک بر هم می زنی
و کبوتران چشمانت
آسمان را پر می کنند.
سیگار ته می کشد،
و باد چادرت را به بازی می گیرد.
سیگار را له می کنم
و خودم را ...
چشمانم زیر پایت پهن می شود ...
بر می گردی
و انتظارت را
با آدامسی
آغاز می کنم.
(علی جهانیان ۲۱/۶/۱۳۸۵)
شعر (علی جهانیان)
به پیشواز تو می آرم؛ تمام خالی بستر را
تمام شور غزل گفتن تمام دل دل دفتر را
به پیشواز تو می آرم تن تکیده ی بی شرمم
که در تو باز بیارامم شب ترانه ی آخر را
بمیرم از تو و دیگر بار مرا به خویش بمیرانی
بمیرم از تو و برخیزم همین عذاب مکرر را
مرا به خویش بیارایی به هرم پاک نفسهایت
که بر حضور تو بسپارم تب تباهی باور را
تمام خود به تو بسپارم به بی قراری دستانت
مگر که با تو یکی سازم تمام خویش سراسر را
چرا تو عاشق من باشی؟ که خود به پای تو می بازم
سرم؛ لبم؛ تب دستانم؛دلم؛ تنم؛ تن دیگر را
قبول می کنی ام یا نه منی که هیچ ندارم هان؟
منی که هیچ نمی خواهم بجز حضور تو بر سر را
***
شراب و شعر مهیا کن برای بستر خاموشم...
که پیشواز تو می آرم تمام خالی بستر را
(علی جهانیان ۲۱/۸/۸۲)
شعر (علی جهانیان)
ای کوچه ها دوباره منم ؛ من خدای شب.مردی که گام می زند هر شب به پای شب
ای کوچه ها دوباره منم گوش واکنید
مردی که شعر می تکاند از او کوچه های شب
آه ای انیس لحظه ی کوچ غریب من
باید دوباره گریه کنم در هوای شب
دستی بکش به گونه ی سرد غزل عزیز
با این غریب خسته بمان؛ آشنای شب
دیگر مرا به صبح مبر ای شب بزرگ
بر این اسیر خسته بپوشان ردای شب
***
یادت به خیر شب پره ی خاطرات دور ...
یادت به خیر پر ستاره ترین ماجرای شب
خاتون پر سخاوت هر لحظه دیدنی...
ناقوس پر صلابت دل؛ ناخدای شب
در کوچه های آمدنت بانوی غزل...
گل می شدم به چادرتان لا به لای شب
دیریست بی حضور تو باران نمی شود
غمواره های خیس غزل جا به جای شب
دیگر فقط منم منو هر لحظه اشک و آه
دیگر من و گلایه و درد و نوای شب
***
بی نامتان همیشه به بن بست می رسد
در پرسه های بی خودیم انتهای شب
اینسان که من به ظلمت شب خو گرفته ام
شاید که تا همیشه بمانم برای شب
باید که تا همیشه من و شب یکی شویم
ای کوچه ها دوباره منم ؛ من خدای شب.
(علی جهانیان 20/3/82)
شعر (علی جهانیان)
من از خاک آئینه ؛ از شهر آهم
که گم گشته در آسمان قرص ماهم
شب و روز فکر تو ام در خیالم ...
تو در شهر ماهی ؛ من از شهر آهم
بدون تو اینجا دلم بی شکیب است
و حالم بدک نیست هی رو به راهم
غزل هست اینجا همین مانده اما
برای من خسته از غم پناهم
ولی راستی هیچ در خاطرت هست
چه شبها ز یاد تو پر شد نگاهم؟
منم من همان کودک هشت ساله
که میخواستم سهم خود را بخواهم
***
فقط اشتباهم همین بی صدایی است
همین بی صدایی است تنها گناهم...
(علی جهانیان ۳۱/۴/۸۲)
شعر (علی جهانیان)
می جوشد از نگاه غزل ، بی خیال اشکآه این حریف هر شبه،بی قیل و قال، اشک
می لولم از درون به خودم با هزار درد ...
می جوشد از هوای غزل بی خیال اشک
می پرسم از خودم که کی ام؟زنده ام؟ولی
باز این جواب؛حسرت و درد و سوال ...اشک
مرداب چشم در تب مرغان آبزی...
نقش سراب حسرت این بال بال ، اشک
تا می روم به یاد تو پلکی به هم نهم
سر می رسد هجوم غم بی زوال ، اشک
سر می نهم به دفتر شعرم به بسترم
جاری کنم به کاغذ بی خط و خال ، اشک
می بینم این تمام من است، این تمام من
بیست و سه سال حسرت و بیست و سه سال اشک
(علی جهانیان 20/3/8۲)
( شعر ـ علی جهانیان)
چه دردی دارد امشب مادر شعر ...
که تا دنیا بیاید دختر شعر...
چه دردی؛ آه و اشک و درد و فریاد
چه می آید خدایا بر سر شعر؟!!
زبانم لال شاید ... های بس کن
خدایا دور کن از من شر شعر.
چه پر بودند آن شب دستهایم
چه خالی بود آن شب بستر شعر
هوای گرم آغوشش رساندم
به عمق کوچه های باور شعر
***
غزل می خواهم امشب دخترم را
کمک کن بانوی بارآور شعر
هزاران شب از این قانون گذشته است
که می خوابیم با هم در بر شعر
خدایا! می شود امشب نمیرد؟!!
خدایا می شود بر دفتر شعر ...
«غزل» با من بماند پا بگیرد
به دستش وا شود بال و پر شعر؟
***
دوباره جیغ و اشک و درد و فریاد
تکان و گریه و چشم تر شعر...
به دنیا آمدی شعرم ولی آه
چه دردی دارد امشب مادر شعر؟!!!
(علی جهانیان ۲۰/۱۰/۸۱)
شعر (علی جهانیان)
به وارثان کهریزک
دنیا نشسته بود...
آرام و پر شکیب انگار دغدغه ی روز و شب نداشت.
انگار وسوسه ی روشن بهار
یا جنبش مکرر هفت آسمان نبود.
باور نمی کنید...
دنیا
درون ویلچرش شعر می سرود.
شعر (علی جهانیان)
از دست شما ... دلم به تنگ آمده است .
از این من و ما ...دلم به تنگ آمده است
اینگونه چرا خموش و آرام و صبور
فریاد بیا ...دلم به تنگ آمده است .
من مانده ام و غبار غربت به تنم
آئینه کجا؟! دلم به تنگ آمده است
از لطف دو چشم توست بیهوده مپرس
از من که چرا دلم به تنگ آمده است.
شاعر غزلی به نام چشمت ننوشت
از قافیه ها دلم به تنگ آمده است .
***
اینگونه چرا به شعر خنجر بزنم؟!
از دست خدا ... دلم به تنگ آمده است .
(علی جهانیان ۱۴/۲/۸۰)
شعر (علی جهانیان)
شبی دیگر از خاطراتم گذر کن ...
کمی با من...اما نه! با خود خطر کن
دگر کوچه طعم حضورت ندارد
در این شام حسرت ز نایش گذر کن
غریبی که حتی تنش موطنش نیست
منم، فرصتم را غریبانه تر کن
در این سالیان غزلکش نباید
بمیرم؛ به مرداب شعرم سفر کن!
به مردابی از شک و تردید و حسرت
کمی مهلت مرگ را بیشتر کن
عزیزم ! از آغوش خود می گریزی؟
بیا مادر شعر را بارور کن .
***
در این فرصت مانده، بر من بباران
و آغوش پرخواهش کوچه تر کن
من عمری به پای نگاهت شکستم
شبی را به پایم در این خانه سر کن.
(علی جهانیان ۳۰/۱/۱۳۸۵)