تولد ...

...

مرداد...

بی آنکه فکر عزیمت کنم ...

بی آنکه پای رفتن داشته باشم. سالی را در بیتوته ای ماندم که شاید هیچگاه صبح را نخواهد دید... و شاید هرگز بی خوابیش را با قیلوله ای آرام نخواهد داد ....

امروز سالگرد زادن فرزندی است که تنها انتظار مادر بودن مرا سر می آورد.

مادر شدن بی هیچ شادی...

مادر شدنی بعد از سالها که دردهایم را آبستن ماندم و تنها درد بر این حادثه باورم داد.

شاید... شاید باید سقط می شد فرزندی که هنوز راه را نمی شناسد و حتی هنوز رفتن را نیاموخته اما ...

اما باید اقرار کنم بی همراهی دوستانی چون آقایان : مهندس شهیر کنعانی؛ مهندس حامد سبیلی؛ مهندس ارسلان بهنام؛مهندس مهدی قدیری؛مهندس ایمان شکری ؛ مهندس ایمان غیناقی و دوستانی که هرگاه در خانه ی محقرم را زدند شاید روزی بر زندگی اش افزودند شاید باید اکنون قطعنامه ی مرگ نوزاده ای را می نگاشتم ...

و

همراهانی که نمی دانم به چه نام بخوانمشان

نمی دانم تا چند سال باید ادامه بدهم و تا کی می توانم اما خوشحالم که تا به حال رفته ام....

با سپاس

بیتوته

نمی دانم تا چند سال باید ادامه بدهم

شعر (علی جهانیان)

من از خاک آئینه ؛ از شهر آهم

که گم گشته در آسمان قرص ماهم

شب و روز فکر تو ام در خیالم ...

تو در شهر ماهی ؛ من از شهر آهم

بدون تو اینجا دلم بی شکیب است

و حالم بدک نیست هی رو به راهم

غزل هست اینجا همین مانده اما

برای من خسته از غم پناهم

ولی راستی هیچ در خاطرت هست

چه شبها ز یاد تو پر شد نگاهم؟

منم من همان کودک هشت ساله

که میخواستم سهم خود را بخواهم

          ***

فقط اشتباهم همین بی صدایی است

همین بی صدایی است تنها گناهم...

                                    (علی جهانیان     ۳۱/۴/۸۲)

شعر (علی جهانیان)

می جوشد از نگاه غزل ، بی خیال اشک

آه این حریف هر شبه،بی قیل و قال، اشک

می لولم از درون به خودم با هزار درد ...

می جوشد از هوای غزل بی خیال اشک

می پرسم از خودم که کی ام؟زنده ام؟ولی

باز این جواب؛حسرت و درد و سوال ...اشک

مرداب چشم در تب مرغان آبزی...

نقش سراب حسرت این بال بال ، اشک

تا می روم به یاد تو پلکی به هم نهم

سر می رسد هجوم غم بی زوال ، اشک

سر می نهم به دفتر شعرم به بسترم

جاری کنم به کاغذ بی خط و خال ، اشک

می بینم این تمام من است، این تمام من

بیست و سه سال حسرت و بیست و سه سال اشک

                                       (علی جهانیان 20/3/8۲)

( شعر ـ علی جهانیان‌)

چه دردی دارد امشب مادر شعر ...

که تا دنیا بیاید دختر شعر...

چه دردی؛ آه و اشک و درد و فریاد

چه می آید خدایا بر سر شعر؟!!

زبانم لال شاید ... های بس کن

خدایا دور کن از من شر شعر.

چه پر بودند آن شب دستهایم

چه خالی بود آن شب بستر شعر

هوای گرم آغوشش رساندم

به عمق کوچه های باور شعر

***

غزل می خواهم امشب دخترم را

کمک کن بانوی بارآور شعر

هزاران شب از این قانون گذشته است

که می خوابیم با هم در بر شعر

خدایا! می شود امشب نمیرد؟!!

خدایا می شود بر دفتر شعر ...

«غزل» با من بماند پا بگیرد

به دستش وا شود بال و پر شعر؟

***

دوباره جیغ و اشک و درد و فریاد

تکان و گریه و چشم تر شعر...

به دنیا آمدی شعرم ولی آه

چه دردی دارد امشب مادر شعر؟!!!

                                          (علی جهانیان    ۲۰/۱۰/۸۱)

شعر (علی جهانیان)

به وارثان کهریزک

دنیا نشسته بود...

             آرام و پر شکیب انگار دغدغه ی روز و شب نداشت.

انگار وسوسه ی روشن بهار

                             یا جنبش مکرر هفت آسمان نبود.

باور نمی کنید...

                          دنیا

                                     درون ویلچرش شعر می سرود.

شعر (علی جهانیان)

از دست شما ... دلم به تنگ آمده است .

از این من و ما ...دلم به تنگ آمده است

اینگونه چرا خموش و آرام و صبور

فریاد بیا ...دلم به تنگ آمده است .

من مانده ام و غبار غربت به تنم

آئینه کجا؟! دلم به تنگ آمده است

از لطف دو چشم توست بیهوده مپرس

از من که چرا دلم به تنگ آمده است.

شاعر غزلی به نام چشمت ننوشت

از قافیه ها دلم به تنگ آمده است .

***

اینگونه چرا به شعر خنجر بزنم؟!

از دست خدا ... دلم به تنگ آمده است .

                                              (علی جهانیان    ۱۴/۲/۸۰)

شعر (شاملو)

به چرک می نشیند

                        خنده

به نوار زخم بندی اش ار

                                ببندی رهایش کن

رهایش کن

               اگر چند

قیلوله ی دیو

                آشفته می شود

 ***

چمن است این

چمن است

با لکه های آتش خون گل

بگو چمن است این، تیماج سبز میر غضب نیست

حتا اگر

         دیری است

                        تا بهار

بر این مسلخ

بر نگذشته باشد.

 ***

تا خنده ی مجروحت به چرک اندر ننشیند

رهایش کن

چون ما

         رهایش کن!

                               (ا.بامداد)

چند کار کوتاه از مهدی قدیری

۱

منتظر .

حراج می کنم ثانیه هایم را

                                  تا شاید نگاه بخرم

                                                          از دکان چشمانت.

ای کاش می دانستم

                              رفته ای

                                          یا

                                               هنوز نیامده ای.

                                                                                     دی ۸۴

۲

زندگی زشت تر از آن است که

                                           با نقاب بهار زیبا

   وتلخ تر از آن است که

                                           با لبخند تو شیرین شود.

شکوفه بزن

                   بخند ...

                                      می خواهم بمیرم.

                                                                                           آذز ۸۴

۳

با تو

      باران تند را به چتر دعوت نمی کنم.

                                                      عشق

                                                               خود سرپناهی ست.

                                                                                          دی ۸۴

۴

در تو زیستن

                  بی تو مردن ...

                                       فرقی نمی کند

                                                             "خویش" را نمی بینم.

                                                                                     دی ۸۴

۵

با هزار لبخند شیرین هم

                                  به بالایت نمی رسم

                                                              "برج زهر مار"!

                                                                                    آذر ۸۴

۶

خواب.

گل ها

          پژمرده روی میز

                              ساعت دیواری

                                                  عبور کرده بی خیال

                                                                           از ساعت قرار.

                                                                          می دانم

                                                                                    دیگر دیر شده ...

                                                                                         دی ۸۴

۷

(به علیرضا فارسانی)

گلدان

       کنار

             باغچه،

                       حسرت به "دوستی"

                                                  رشک بر "تنهایی" .

                                                                            بهمن ۸۴

۸

مهمانی خوبی بود.

                         اتفاقی نیفتاد.

                                          همه رفتند.

                                                                           بهمن ۸۴

۹

(به علیرضا فارسانی)

نه!

    خبری نیست!!

                       زمان آبستن تکرار است...

                                    و قلب

                                             بیهوده شتاب می گیرد.

زندگی

         حادثه ای ناگزیر

و مرگ

         اتفاق ناچیزی ست.

         گویی

                         هیچ گاه

                                            هیچ کجا

                                                         هیچ خبری نبوده.

                                                                          ۱۸/بهمن/۸۴

                                                                             خاناپشتان

۱۰

وای بر جنگل

                   وقتی جنگلبان - مست -

                                                       کبریت روشن می کند.

                                                                       ۱/ اردیبهشت/۸۵

هنوز هم ...

« و رسالت من این خواهد بود ...

                      تا دو استکان چایی داغ را

                                  از میان دویست جنگ خونین

                                                       به سلامت بگذرانم »

                                                            (حسین پناهی)

اینبار بهانه ای برای نوشتن نداشتم اما با خواندن این جملات که یکی از دوستان برایم فرستاد نتوانستم ننویسم اگر چه همیشه منتظر تکانی برای نوشتنم.

در روزهایی که شاید آنقدر بهانه دارم که سرگردان از میانشان میگذرم و تنها با نگاهی کوچک آهی بلند بر میکشم عجیب است که باز هم به دنبال بهانه ام.

روزهایی که تنهایی را لمس میکنم.

با او حرف میزنم و راه میروم...

با او میخوابم و با او بیداری را جشن میگیرم...

خوب احساسش میکنم.

در آغوشش میکشم تا شاید با او بتوانم بمانم...

در آغوشش میکشم تا شاید با او بتوانم بمیرم...

آنقدر به دنبالش دویده ام که آسانتر از زندگی از دستم نرود...

نمیدانم...

یاد نگرفته ام که خوشیهای بزرگم را به پای دردهای کوچکم له نکنم اما میفهمم که گاهی دردهای کوچک بهانه های بزرگ ادامه اند...

حالا میتوانم به جرات بگویم تنهایم و نگاهم را به بالا بیاندازم بی آنکه انبوه ستارگان حسرت بر دلم بنهند.

تنهایی

باید ماند و دید به کجایم میبرد و تا کجا

باید ماند و دید..

شاید روزی دوباره دستهایم را بگیرد...

شاید

بدرود

سلامی دوباره...

فرصت کوتاهی دست داد تا دور از دغدغه های امروزی ام بتوانم نظرات شما دوستان عزیزم را بخوانم.

تنها دلیل نوشتن این مطلب تشکر از تمامی دوستان عزیزیه که همیشه همراهم بودند.

امیدوارم هر چه زودتر بتوانم به روال عادی نوشتن در « بیتوته » برگردم.

باز هم سپاس ...

منتظر دیدار دوباره شما در بیتوته ای دیگر می مانم.

صبور باشید و آرام و سربزیر و سخت.

« بیتوته »

موقتا خداحافظ !!!

سلام دوستان عزیز ...

مزاحم شدم بگم شاید تا چند وقتی دیگه نتونم مطلب بزنم...

بعد از سالها خدا قسمت کرده برم شمال ولی قسمت ما معمولا یه جور دیگس ...

با اجازتون فردا دوشنبه (۴/۲/۸۵) دارم میرم خدمت (بندر انزلی)

امیدوارم هر چه زودتر بتونم مطلب بزنم...

خوشحال میشم اگه توی نظرات هر چی دوست دارین بنویسین

گاهی وقتا خوندن این مطالب برام از همه چی قشنگتره...

به امید دیدار دوباره در بیتوته ای دیگر

                                     علی جهانیان

شعر (علی جهانیان)

شبی دیگر از خاطراتم گذر کن ...

کمی با من...اما نه! با خود خطر کن

دگر کوچه طعم حضورت ندارد

در این شام حسرت ز نایش گذر کن

غریبی که حتی تنش موطنش نیست

منم، فرصتم را غریبانه تر کن

در این سالیان غزلکش نباید

بمیرم؛ به مرداب شعرم سفر کن!

به مردابی از شک و تردید و حسرت

کمی مهلت مرگ را بیشتر کن

عزیزم ! از آغوش خود می گریزی؟

بیا مادر شعر را بارور کن .

***

در این فرصت مانده، بر من بباران

و آغوش پرخواهش کوچه تر کن

من عمری به پای نگاهت شکستم

شبی را به پایم در این خانه سر کن.

                                       (علی جهانیان ۳۰/۱/۱۳۸۵)